Nawet nie wiecie jak trudno pisze się tekst, do którego przymierzało się kilkanaście razy, którego temat jest jak rzeka i którego publikacja przypada w czasach, w których coraz częściej osoby niezwiązane z blogowaniem mogą przeczytać w prasie i na portalach o niebotycznych zarobkach blogerów i influencerów, tanich chwytach i nieuczciwych praktykach jakie stosują, żeby tyko zwiększyć swoje zasięgi, podnieść statystyki i nawiązać współprace z markami.

O zarabianiu, jego kulisach i co za tym stoi napisał niedawno Michał Górecki. Zachęcam do przeczytania świetnego i szczerego artykułu pt: „Depresja blogera” (KLIK)

Jestem wdzięczna Michałowi za ten wpis, bo nigdy nie komentuję „rewelacji”, które ukazują się na temat naszego środowiska. Siedzę w tym po uszy i wiem, tak jak każdy kto prowadzi swoje miejsce w sieci, buduje markę osobistą (niekiedy latami) i robi to w odpowiedzialny sposób angażując swoją społeczność, ile wiąże się z tym pracy i że pewnych rzeczy na skróty zrobić się nie da. To znaczy zawsze znajdzie się ktoś kto będzie tego próbował, ale po jakimś czasie okazuje się, że powiedzenie „prawda prędzej czy później wyjdzie na jaw” ma swoje uzasadnienie w życiu, również tym wirtualnym. Niestety niektórym to nie przeszkadza i z powodzeniem działają dalej pozostawiając jedynie niesmak wśród wtajemniczonych. Jednak celem tego artykułu nie jest ani oczernianie ani wybielanie środowiska, w którym funkcjonuję i które bardzo cenię i lubię, ale chciałabym podkreślić, że wrzucanie wszystkich do jednego wora bywa bardzo krzywdzące, bo tu każdy działa na swój rachunek. Zresztą podobnie jak w przypadku wielu innych profesji.

Oczekiwania vs rzeczywistość

Bloguję ponad 5 lat. Dużo się nauczyłam, dużo widziałam, nie wszystko mi się podobało, ale mam mnóstwo pozytywnych doświadczeń, nawiązałam wiele fantastycznych i trwałych znajomości, obserwowałam wzloty i upadki osób, które ciężko pracowały na swój sukces i mogłabym napisać na ten temat naprawdę dużo.

W blogowaniu przeszłam wiele etapów. Począwszy od ciekawości i euforii, poprzez fazę więzienia (zwróćcie uwagę, że napisałam o tym artykuł rok od uruchomienia bloga), rozczarowanie, zwątpienie i rezygnację, aż po totalny dystans i rosnącą przyjemność i satysfakcję z tego co robię. Niestety dopadają mnie też kryzysy, ale daję sobie wtedy czas na przemyślenie, a przede wszystkim złapanie nowego dystansu i wszystko wraca do normy.

Możecie też przeczytać:
„Czy przeszedłeś już fazę więzienia na własnym blogu? Subiektywny antyporadnik” (KLIK)

Warto, żebyście przy tej okazji wiedzieli, że blogowanie to jedno z najbardziej niesprawiedliwie ocenianych zajęć i czasami też mało wdzięcznych. Dostarczamy treści za darmo, niejednokrotnie sprawdzając je u wielu źródeł (media i portale polskie i zagraniczne, prace naukowe, przepisy prawne, trendy, itd.), poświęcając ich tworzeniu i promowaniu naprawdę masę czasu. Napisanie artykułu, co niektórym zajmuje 2 godziny, a innym 2 dni, nie kończy się wraz z wrzuceniem go na stronę internetową. Dochodzi do tego aktywność i promocja w mediach społecznościowych – Facebook, Instagram, Twitter, Pinterest, YouTube, a każde z tych mediów to inna forma dotarcia, komunikacji i częstokroć inny odbiorca. Często pracujemy po nocach, czasem 7 dni w tygodniu, chcąc pogodzić pracę zawodową albo bycie pełnoetatowym rodzicem z blogowaniem. Jesteśmy pisarzami, korektorami, fotografami, filmowcami, montażystami, specjalistami ds marketingu i PR, a także ekspertami w różnych dziedzinach. Stale się dokształcamy, opanowujemy wciąż pojawiające się nowe narzędzia, śledzimy trendy, rozgryzamy i testujemy algorytmy, pokonujemy wewnętrzne bariery występując publicznie, mówiąc do kamery i mikrofonu, nie wspominając o autopromocji. Nie zawsze mamy wsparcie, a problemy i słabości takie jak wszyscy.

Niestety często jesteśmy szufladkowani, zestawiani z tymi, którym powinęła się noga, łatwo oceniani i prowokowani. Inna sprawa, że czasem sami się też o to prosimy.

Codziennie obserwuję w sieci hejterskie lub/i czepialskie komentarze, groźby, szydzenie, obrażanie, afery. Dowiaduję się też o rzeczach, o których wolałabym nie wiedzieć. Czasami samą już obserwacją czuję się zmęczona i znużona. Czasami Wam o tym mówię, a czasami zamykam się w sobie i znikam, żeby przetrawić temat w samotności.

Na szczęście widzę też ogrom wsparcia, zrozumienie, docenienie, wdzięczność, ciepłe i życzliwe relacje. Widzę ogrom fajnej pracy, troskę i starania o to, żeby świat zmieniał się na lepsze, a nasze pędzące życie było bardziej znośne. Stoi za tym nie tylko zaangażowanie, ale też odpowiedzialność. Fajnie byłoby, gdyby wszyscy ponosili ją w równym stopniu. Niestety tak nie jest, dlatego jedyną metodą na zdystansowanie się do tego co złe i niewłaściwe jest odcięcie się od niechlubnych wyjątków. Jak to mówią: bloga może założyć każdy, ale nie każdy powinien.

W utrzymaniu równowagi w tym wszystkim pomagają mi pewne zasady, których się trzymam i granice, których nigdy nie przekraczam. Nie pozwalam ich też burzyć przypadkowym osobom, którym coś akurat w moich treściach się nie spodobało. Biorę odpowiedzialność za każde napisane zdanie i jestem w stanie każde z nich w razie potrzeby wybronić. Szanuję swoją pracę i cenię swój czas, bo moim celem jest dostarczanie Wam jak najbardziej wartościowych i przydatnych treści. Tym samym szanuję również Wasz czas i Wasze potrzeby. Wierzę, że to buduje zaufanie i wiarygodność.

Bo o tę wiarygodność proszę Państwa chodzi

Wszystko co widzicie na moim blogu i w mediach społecznościowych ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Produkty, które pokazuję, usługi, które rekomenduję dokładnie selekcjonuję i sprawdzam osobiście. Wiele razy rezygnowałam ze współpracy z firmami, chcąc zachować spójność przekazu na blogu. Nie promuję rzeczy, które nie są zgodne z moim stylem życia lub nie jestem przekonana co do ich wartości. Zdarzało mi się popełnić błąd, ale nigdy nie uderzał on w czytelników, a co najwyżej we mnie. Nie robię też z bloga słupa reklamowego, a jeśli komuś przeszkadza to co na nim pokazuję to znaczy, że nie zna ani mnie ani kryjących się za blogiem intencji.

Wieloletnia obserwacja otoczenia i własne doświadczenie, a także zmieniające się realia i potrzeby rynku, doprowadziły mnie do miejsca, w którym nie walczę za wszelką cenę o zasięgi postów, a od zarobku i rosnących statystyk, ważniejsza jest dla mnie szczerość i autentyczność. To one w ostatnim czasie generują coraz ciekawsze propozycje, również poza blogiem.

Szkoda mi też czasu na spory i dyskusje, które niczego do życia nie wnoszą. Dlatego celowo rezygnuję z tematów kontrowersyjnych i często przez to bardziej klikalnych. Wolę temat niszowy, mniej popularny, ale przez który nie tracę przyjemności z pisania, bo reakcja na to o czym piszę może rodzić tak satysfakcję, jak i frustrację.

Z tego samego powodu czasami myślę sobie, że lepiej chyba jednak jest działać w swojej mikroskali i tworzyć wokół bloga mniejszą, ale lojalną i sympatyczną społeczność, która myśli podobnie jak ja i ma podobne potrzeby jak ja, zamiast przyciągać przypadkowych ludzi, którzy nie szukają konkretnych informacji czy inspiracji, lecz których jedynym celem jest nabrudzić buciorami i trzasnąć drzwiami.

Dylematy, dylematy i po dylematach, czyli nie patrz na innych i rób swoje

Nawet nie wiecie ile razy porównywałam się z innymi, ile razy myślałam, że nigdy nie osiągnę tego co inni, aż zrozumiałam, że ja wcale tego nie chcę.
Nie chcę iść czyjąś drogą, poświęcać tyle co inni, nie chcę społeczności, od której będzie zależał mój nastrój każdego dnia, ani produktów, które nie są mi do niczego potrzebne.

Chcę być sobą, nie kimś innym.
Chcę mieć radość z tworzenia i satysfakcję z tego, że inni z niego korzystają.
Chcę poświęcać blogowaniu tyle czasu ile mogę, bez frustracji, że więcej poświęcić mu nie mogę.
Chcę pielęgnować wartościowe znajomości i wsparcie, które mam na co dzień.
Chcę inspirować innych tym co mnie samą inspiruje.
Chcę mieć taki wpływ na innych, który pozwoli mi na kontrolę tego co się wokół mnie dzieje.
Chcę tworzyć ciepłe relacje ze społecznością bloga, a nie toczyć walkę z kimś komu na dobrych relacjach w ogóle nie zależy.
Nie chce przedkładać życia wirtualnego ponad to prawdziwe.

Jestem dumna ze swojej autentyczności i to najczęściej o niej słyszę, kiedy nawiązuję współpracę z klientem lub dostaję wiadomości od czytelników. Chciałabym zacytować wiele wypowiedzi, które otrzymałam, ale najwyraźniej w autopromocji nie jestem najlepsza skoro nie zapisałam tych treści nigdzie indziej niż we własnej głowie i teraz nie mogę ich zacytować, bo musiałabym przekopać większość swojej korespondencji na różnych kanałach.

Jestem tu i jeszcze trochę będę. Już bez spiny czy aby to co robię to nie jest za mało.
Bez clickbaitów, ekstrementów, kolorowania rzeczywistości, a przede wszystkim bez zajmowania Wam drogocennego czasu.
To miejsce jest dla Was i chcę, żebyście dobrze się tu czuli. Tak jak ja.

Jak to odbieracie? 🙂

Zdjęcie: Anna Sobór Photography