„Odnalezienie drogi do własnego cienia jest odnalezieniem drogi do własnych potencjałów.
Dopiero trud zauważony staje się sprzymierzeńcem.
Dopiero trud zaakceptowany może przynieść nowe jakości.
Bez tej świadomości wszystko, czego się doświadcza, będzie zmuszać do konfrontacji z własną słabością.
A tego boimy się najbardziej.”
Marianna Gierszewska

I choć to prawda, że nawet najmniejszy kryzys może strzaskać naszą duszę, to po jakimś czasie wstajemy silniejsi i lepiej przygotowani na wyzwania losu. Pod warunkiem, że naszym kryzysem się zaopiekujemy, czyli dokładnie mu przyjrzymy, przeanalizujemy co się wydarzyło, dlaczego się tak stało, jak na to zareagowało nasze ciało i psychika, jakie z tego możemy wyciągnąć lekcje. Jeśli tego nie zrobimy, nie uporządkujemy przeszłych zdarzeń i związanych z nimi emocji, czy to samodzielnie czy z pomocą specjalisty, WRÓCI do nas rykoszetem i w chwili, kiedy najmniej się tego spodziewamy.

Dobra strona kryzysu

Zatem kryzys jest wartością, ale tylko wtedy, kiedy wyciągniemy z niego wnioski i otworzymy się na nowe. Jest naszą wskazówką co musimy zmienić, żeby polepszyć jakość swojego życia, bo do kryzysu najczęściej dochodzi z powodu naszych zaniedbań, zaniechań, ignorancji czy stagnacji, choć oczywiście też z powodów losowych, jak na przykład utrata kogoś bliskiego.

Kryzys jest sygnałem, że coś wymaga przeformułowania, bo nie jest już takie jak było do tej pory.
Kryzys wyciąga nas z iluzji, kiedy przestajemy sami siebie oszukiwać lub/i mamić innych obietnicami bez pokrycia.
Kryzys otwiera nam oczy sprowadzając nas niejako na ziemię i ucząc nas jak oddzielać ważne i najważniejsze od tego co mniej istotne.
Kryzys zmusza do zmiany nawyków, bo siła przyzwyczajenia była zbyt duża, żebyśmy zrobili to dobrowolnie.
Kryzys uczy wdzięczności i docenienia tego co mamy, ale też tego po co możemy sięgnąć.
Kryzys uczy nas mierzyć się z lękiem i odzyskać wiarę we własne możliwości.
Kryzys uczy nas zadbania o siebie i bliskich, a także stawiania granic, bycia asertywnym i bardziej empatycznym.
Kryzys uczy nas bardziej siebie kochać, rozumieć i szanować.
Kryzys uczy nas odczuwania, czucia i przeżywania.
Kryzys powoduje ciekawość. Ja zawsze jestem ciekawa co wyniknie z nowej, choćby najtrudniejszej sytuacji i jak mnie ona zmieni.

Szacunku do wszystkich swoich emocji, tego co odczuwam i jak przeżywam, nauczyła mnie uważność na siebie i swoje potrzeby, obserwacja otoczenia w wymagających sytuacjach (odmienne zdanie, spór, nagła zmiana okoliczności, przeszkody), a także głęboka potrzeba życia w zgodzie ze sobą. To pomaga mi też lepiej znosić przeciwności losu i przeżywać kryzysy.

Nie na wszystko mamy wpływ, nie zawsze szybko albo w ogóle odzyskujemy kontrolę nad kryzysem, ale możemy to zrobić nad sobą, swoją postawą, myślami i emocjami, choć często wymaga to wsparcia specjalisty. Pomyślcie jednak ile możemy zyskać nowego, lepszego, bardziej przyszłościowego, pozytywnego, podchodząc do kryzysu jak do czegoś co miało najwyraźniej się wydarzyć po to, żeby otworzyć nam oczy na coś na co przestaliśmy zwracać uwagę lub o co się starać. W kryzysie najlepiej siebie poznajemy i najgłębiej do siebie docieramy. I tak na przykład:

• kryzys w zdrowiu
  to wynik naszych zaniedbań, zasłaniania się brakiem czasu, ignorowania sygnałów, które wysyłał nam wcześniej organizm. George Orwell w swojej książce „Rok 1984” napisał, że „w chwilach kryzysu nigdy nie walczy się z wrogiem zewnętrznym, ale zawsze z własnym ciałem”. Ja tylko dopowiem, że ciało to nasz drogowskaz, wyznacza nasze granice, podpowiada, kiedy mamy przystopować, ile jeść, ile spać, ile pracować, a ile odpoczywać. Niestety bardzo często zatrzymuje nas dopiero choroba uwrażliwiając nas na siebie i swoje wnętrze,
• kryzys w relacjach międzyludzkich
  prowadzi nas do szczerych rozmów, pracy nad związkiem lub jego zakończenia. Czy to miłość czy przyjaźń, nieporozumienia, niedomówienia, zmieniające się potrzeby i uczucie, skłaniają nas do naprawienia lub rozwiązania sytuacji. Możliwe, że bez kryzysu, byłoby po prostu nijako,
• kryzys w pracy
  zmusza nas do odejścia, zmiany, której potrzebowaliśmy, uwolnienia się od mobbingu, życia tylko i wyłącznie pracą, rozprawienia się z wypaleniem zawodowym czy zrealizowania swojej potrzeby odczuwania poczucia sensu i spełnienia w pracy,
• kryzys finansowy
  mobilizuje nas do szukania nowych rozwiązań, zmiany pracy, założenia własnej działalności albo zmiany strategii działania we własnej firmie,
• kryzys w rozwoju osobistym
  czasem potrzebujemy diametralnej zmiany, czegoś co nami potrząśnie i naprowadzi na nowe tory. Im starsi tym bardziej pragniemy doświadczać życia i różnych jej odsłon, często sięgamy po rzeczy, dzięki którym odkrywamy nasze ukryte talenty lub co jest naszym powołaniem. Częściej odważamy się na próbowanie czegoś po raz pierwszy,
• kryzys wieku średniego
  przyglądając się różnym „przypadkom” zastanawia mnie ostatnio na ile jest to wymysł, na ile prawda z tym kryzysem w takim potocznym tego słowa znaczeniu. Moje obserwacje i rozmowy z ludźmi, którzy mają rzekomy kryzys wieku średniego za sobą lub są w jego trakcie, prowadzą raczej do wniosków, że to wołanie od środka, nierozwiązane kwestie z przeszłości, często nawet dzieciństwa, wielka potrzeba miłości i bliskości albo brak spełnienia na polu zawodowym czy wynik zaniedbania swoich pasji. To również mniej lub bardziej świadoma potrzeba zajrzenia w głąb siebie i rozpoznania swoich prawdziwych potrzeb. Słyszy się też, że ludzie z kryzysem wieku średniego to ludzie na zakręcie, którzy nagle odkryli, że chcą uwolnić się od oczekiwań innych i przeżyć życie po swojemu. W takim razie wygląda na to, że ja taki „kryzys” przechodzę od zawsze, bo zawsze żyłam po swojemu 😉

I ja wiem, że to wszystko łatwo się pisze, trudniej przeżywa, ale przypomnijcie sobie wiele skomplikowanych sytuacji z Waszego życia, z jakim trudem się zmagaliście i jakie od tamtej pory zrobiliście milowe kroki albo po prostu wyszliście z kryzysu dzięki własnej pracy.

Ku pokrzepieniu załączam poniższy cytat i przykład z własnego podwórka – dzięki moim kryzysom, jestem dziś w innym miejscu niż byłam jeszcze całkiem niedawno temu, jestem jeszcze bardziej świadoma swojej siły, ale i wrażliwości, jeszcze bardziej kocham i doceniam siebie i swoje ciało, bardziej ufam sobie, swojej intuicji i sercu, niewielu rzeczy się boję, wiem na czym stoję, a to co niepewne przekuwam w ciekawość i entuzjazm. Praktyczne przykłady podaję w swojej książce, w której zresztą dokonałam kilku coming outów, więc czytając ją przekonacie się o czym teraz mówię.