Wiadomo, że sen to zdrowie, a co jeśli on nie przychodzi?

Kilka miesięcy temu zaczęłam pisać tekst o tym jak poprawiłam jakość swojego snu. Coś mnie od niego oderwało, poleciały inne tematy, a potem wydarzyły się rzeczy, które całkowicie zmieniły moje nawyki dotyczące snu. Dokończenie tamtego tekstu i publikacja go teraz byłaby z mojej strony czystą hipokryzją, bo oto w mój świat wkroczyła cała na biało proza życia, czyli troski i emocje, które całkowicie zaburzyły mój sen.

Ale, ale. Nic nie dzieje się z dnia na dzień i moją intencją nie jest opowiedzenie Wam krok po kroku co się takiego wydarzyło w moim życiu, lecz ugryzienie zupełnie nowego dla mnie tematu, a mianowicie – bezsenności i tego co spowodowała w dość krótkim czasie. Tekst ten piszę jednak na świeżo i w momencie, w którym wydaje mi się, że zaczynam rozumieć swój problem. Wydaje mi się też, że zaczynam wychodzić na prostą, ale dzień dniowi i noc nocy nierówna, więc zobaczymy co przyniesie najbliższy czas.

Staram się być czujna, wsłuchuję się w siebie, wiele ze swoich aktywności tymczasowo zawiesiłam, bo widzę, że problem może być bardziej złożony, a ja chcę ten etap jak najszybciej zakończyć i chcę to zrobić w pełni świadomie. Bo jak napisała moja koleżanka: „Świadomość tego co się z Tobą dzieje to jest już bardzo dużo, Ola!”.

Czym jest bezsenność?

Bezsenność to zaburzenia prawidłowego rytmu, czasu, głębokości i poszczególnych faz snu.
Problemem jest zaśnięcie, a nawet jeśli to się uda, sen może być płytki, niespokojny i krótkotrwały.
Jeśli proces ten trwa krótko i wiemy co jest jego przyczyną, nie jest źle. Gorzej jeśli stan ten utrzymuje się dłuższy czas, począwszy od kilku tygodni w górę, i zaczyna mieć wpływ na nasze codzienne funkcjonowanie, bowiem bezsenność znacząco wpływa na nasze samopoczucie, stan psychiczny i fizyczny.

Co jest przyczyną bezsenności?

Przyczyn bezsenności jest cała masa i u każdego może być ona inna. Do najczęściej wymienianych należą:

• problemy finansowe, rodzinne, związane ze zdrowiem czy w pracy,
• choroba bliskiej osoby lub własna,
• rozstanie, utrata/śmierć bliskiej osoby,
• długotrwały i często podświadomy stres,
• depresja i stany depresyjne,
• koszmary i lęki nocne,
• zbyt dużo bodźców, silne i niespodziewane przeżycia (zarówno negatywne, jak i pozytywne),
• kłopoty ze zdrowiem, o których nie wiemy,
• toksyczne relacje.

Bezsenność to podstępna suka

O tym przekonałam się w ostatnich tygodniach na własnej skórze.

Pojawiła się nagle, nie zapytała czy mam ochotę na jej towarzystwo, rozgościła się w moim życiu, zakłóciła rytm życia całej rodziny, wyrządziła sporo szkody w mojej głowie i ciele, sprawiła, że zaczęłam się bać czegoś czego wcześniej do siebie w ogóle nie dopuszczałam.

Jestem jednak silną babką i choć bywam krucha, mam w sobie dużo determinacji i woli stoczenia walki z czymś z czym do tej pory nie miałam do czynienia aż w takim wydaniu.

Ci co znają mnie dłużej wiedzą, że zawsze pracowałam i funkcjonowałam w nocy, bo jestem typem sowy (pisałam o tym tutaj). Nawet w zakładce bloga „O mnie” widnieje, że śpię mało -> KLIK. Z czasem jednak dojrzałam do tego, żeby zmienić swoje nawyki i po powrocie z Kambodży rok temu na skutek zmiany strefy czasowej i 36h podróży udało mi się przestawić i zaczęłam chodzić wcześniej spać i wcześniej wstawać zmieniając nieco swój styl życia.

Nadszedł jednak czas dużych emocji, przeżyć, nawarstwiających się problemów i trosk rodzinnych. Doszły kłopoty ze zdrowiem, których nigdy wcześniej nie miałam i przerwa świąteczna, która choć długo wyczekiwana skutkowała „dziurą” w moim grafiku licznych aktywności. Nie chodzi o to, że nie potrafię wypoczywać, tylko miałam za dużo czasu na rozmyślanie o tym co może się wydarzyć i nastąpiło zbyt duże rozprężenie w codziennych obowiązkach. Do tego wyraźnie odczuwam, że wraz z wiekiem stałam się bardziej wrażliwa i empatyczna, wszystko dużo mocniej przeżywam, a napływające z zewnątrz wciąż złe wiadomości sprawiły, że nawet nie zauważyłam, kiedy to wszystko zaczęło mnie przytłaczać, kiedy przekroczyłam tę cienką granicę przeżywania i stresowania się tym co wymaga czasu, cierpliwości, pokory i zrozumienia.

Czy otworzyłam puszkę Pandory?

Kiedy opublikowałam swój niewinny post o bezsenności (znajdziecie go tutaj), posypały się komentarze, prywatne wiadomości i rozdzwoniły telefony. Powinna ucieszyć mnie ilość wsparcia jakie otrzymałam, tymczasem przeraziła skala zjawiska, bo okazało się, że bezsenność to w dzisiejszych czasach plaga. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że w momencie, kiedy problem dotknął mnie, uświadomiłam sobie, że znalazłam się w pewnej grupie ryzyka.

Jestem silną, optymistyczną osobą, dużo czerpiącą z życia, dbającą o innych, ale jednocześnie nie zaniedbującą siebie, wszystko bardzo mocno przeżywającą, emocjonalną, ceniącą sobie mocne doznania i nie obawiającą się wyzwań. To czasami powoduje, że jestem zbyt zachłanna, zbyt mocno „biorę” życie do siebie, zbyt wiele przyjmuję, zbyt dużo oddaję. Robię to jednak z pełną świadomością, bo wiem czym jest kruchość życia i chcę je doświadczać całą sobą.

Dlaczego o tym wszystkim piszę? Bo po rozmowach z wieloma podobnymi do siebie osobami, po przeczytaniu wielu publikacji, dotarło do mnie, że moje silne cechy charakteru i apetyt na życie mogą być też zdradliwe. Że takie osoby jak ja, bardziej się spalają, zbyt mocno przeżywają rozczarowania, zbyt wiele emocji w sobie tłumią i te w końcu wybuchają generując ogromny stres.

Ale przecież ja mam za sobą wiele trudnych doświadczeń i kilka traum, z których wyszłam cało i które bardzo mnie wzmocniły. Dlaczego więc tym razem się złamałam? Zbyt dużo nagromadziło się złych rzeczy, zbyt dużo emocji i przeżyć, a ja pomimo tego, że mocno stoję nogami na ziemi, niektórym zbyt mocno się poddałam.

No ale żeby nie było, że jestem w jakiejś czarnej dziurze, dobre rzeczy też się dzieją i wrócę do nich już wkrótce, bo czuję, że pomału do siebie dochodzę. Poza tym na najbliższe tygodnie zaplanowałam przecież tyle pięknych rzeczy.

Gdybym nie prowadziła bloga, pewnie zaszyłabym się gdzieś w czterech kątach i nikt nie wiedziałby nawet, że coś się u mnie dzieje. Jednak mój prywatny świat i świat wirtualny (blog) trochę się przenikają i nie potrafię ukryć wszystkiego. Mam ogromne wsparcie bliskich mi osób, jestem otoczona dobrą opieką, ale siłę daje mi też to co otrzymuję z zewnątrz, choć niektóre rzeczy mocno mnie zaskoczyły.

Pierwsze bowiem co usłyszałam, to to, żebym skorzystała z pomocy specjalistów, nie bała się specjalistycznych leków, poszła na terapię. Napisały do mnie osoby zmagające się z bezsennością od wielu lat, przechodzące depresję, po próbach samobójczych. To przerażające, kiedy dotyka cię po raz pierwszy jakiś problem i wydaje ci się, że on zaraz minie jak każdy inny, a uświadamiasz sobie, że to może być początek czegoś większego. Ja jednak takiej myśli do siebie nie dopuszczam i działam. Nie mam też problemu z tym, że jeśli poczuję potrzebę pójścia na terapię, to to zrobię. Szczerze mówiąc jestem nawet bardzo ciekawa takiego doświadczenia, bo byłby to #mójpierwszyraz 🙂

Nie mam depresji, choć miewam duże wahania nastrojów, ale z całą pewnością wynika to z faktu, że zmagam się w tej chwili z gorszym samopoczuciem, kłopotami ze zdrowiem i troskami, które muszę po prostu przeczekać, rozgonić lub/i oswoić. Szczególnie nocą, kiedy ciało i mózg zupełnie nie chcą ze sobą współpracować – pierwsze chce spać, drugie szaleć.

Jednak widzę, że z każdym dniem jest lepiej. Przesypiam coraz więcej godzin, choć wciąż śpię niespokojnie i potrafię zerwać się kilka razy w ciągu nocy. Kiedy mam słabszy dzień, noc napawa mnie lękiem, bo wiem, że znowu przejdę wielogodzinną mękę. Nie pozwolę jednak odebrać sobie radości życia i nie zawiodę siebie i bliskich, którzy przeżywają to wszystko razem ze mną.

Kiedy piszę to czuję się silniejsza i wiem, że dokopię zołzie. Szczerze mówiąc czuję nawet wściekłość, że mnie to spotkało, ale pomimo tych wszystkich trudności, podkreślę też, że cenię sobie to doświadczenie, bo wiem, że wyjdę z niego mocniejsza. Jestem dobrej myśli, mam silną wolę i motywację do walki. Nie lubię się poddawać, nie znoszę też uczucia niemocy.

Pisanie jest jednak dla mnie terapią, bo kiedy wyrzuciłam z siebie te wszystkie słowa poczułam ulgę 🙂 Tekst pisałam na raty przez dwa dni.

Mam nadzieję, że poruszenie tego tematu okaże się wsparciem dla osób, które tak jak ja, doświadczają bezsenności po raz pierwszy w życiu i nie do końca wiedzą jak sobie z nią poradzić. O tym w kolejnym artykule, którego szkic powstał na podstawie wiadomości otrzymanych od czytelników bloga. Z wielu z nich skorzystałam, ale o tym następnym razem.

Jeśli macie jakieś swoje wskazówki dotyczące bezsenności napiszcie do mnie. Jeśli krępuje Was pisanie publicznie, wyślijcie prywatną wiadomość na Facebooku -> tutaj lub na adres mailowy: esencja@esencjablog.pl. Wierzę, że Wasz głos i doświadczenie mogą pomóc innym, a jeśli wyrazicie na to zgodę podzielę się nim na blogu, ale zrobię to oczywiście anonimowo.

Trzymajcie się ciepło i dziękuję.

Fot. Anna Sobór Photography, Unsplash