Równonoc jesienna

23 września, czyli w pierwszy dzień kalendarzowej jesieni, nastąpiło zrównanie dnia z nocą i od tej pory robi się tylko ciemniej. Aż do dnia przesilenia zimowego. Dla wielu to trudny do udźwignięcia czas, a moje obserwacje otoczenia, zainteresowanie człowiekiem i psychologią kierują mnie raczej ku szukaniu rozwiązań jak się nie dać, jak najlepiej wykorzystać ten czas i obrócić go w dobre przyszłe wspomnienia. Wszak jest to też czas plonów, które zbieramy z tego co wcześniej zasialiśmy. W moim przypadku można to odnieść na przykład do książki, nad którą pracowałam kilka miesięcy, a której premiera już niebawem.

Zwykle jestem odporna na jesienne przesilenie (podobnie zresztą jak i wiosenne czy zimowe), ale szanuję zmieniające się potrzeby swojego ciała i po ostatnich doświadczeniach, jestem bardziej uważna na język, którym się ze mną komunikuje. I tak mój organizm właśnie żegna się ze starym by przyjąć nowe. Dotyczy to zarówno ciała, jak i psychiki, emocji i uczuć. Dziś jestem bardziej obecna i osadzona w swoim cyklu życia, kiedyś przelatywał mi przez palce i szedł w niepamięć. A przecież życie toczy się swoim kołem, coś umiera, coś się odradza. Nie chcę już niczego przegapiać. Chcę wszystkiego doświadczać całą sobą.

Odpuścić czy cisnąć?

Odwieczne pytanie. Ja mam na to prostą odpowiedź. Ani jedno, ani drugie. Robię to co czuję, a każdy dzień jest inny. Moja forma też bywa zmienna w zależności od natłoku zadań, pracy, osobistych potrzeb czy zamieszania w kosmosie. Nie robię niczego na siłę, ale z poczucia obowiązku robię to co do mnie należy – raz mniej, raz więcej. Oszczędzam swoją energię osobistą, bo to jeden z moich najcenniejszych zasobów. Jeśli więc szala przechyla się w stronę pracy, odpuszczam prywatę, odmawiam temu co może zaczekać. Jeśli mój organizm domaga się snu, odpoczynku, detoksu od zewnętrznego świata, stawiam na regenerację i tworzę przestrzeń do ładowania akumulatorów. Zwykle bardzo się to opłaca, bo za chwilę okazuje się, że potrzebuję dużo siły, żeby zająć się natłokiem nowych spraw czy obowiązków.

W tym roku druga połowa września, ta już po szkolnych i wyjazdowych zawirowaniach, kiedy codzienność zaczęła się stabilizować, jest dla mnie okresem ciszy i refleksji, w którym jestem w bardzo bliskiej relacji ze sobą, mam skupiony umysł, pracuję efektywnie i staram się przygotować do pewnie dość gorącego okresu, jakim zwykle jest październik. Październik w tym roku będzie jeszcze gorętszy, bo czekam na premierę swojej pierwszej książki. Nie do końca pewnie zdaję sobie sprawę z emocji, które mnie dosięgną, ale póki co, dzięki jodze, medytacjom w ruchu, wsłuchiwaniu się w swoje ciało i nowemu doświadczeniu jakim było wyłączenie się na 5 miesięcy z sieci (KLIK), uczę się ze spokojem wyczekiwać czegoś co napawa mnie i entuzjazmem i lekkim niepokojem, wykorzystując jednocześnie chwilę na rzeczy, które musiałam odłożyć na czas pisania książki. Obecne zakotwiczenie się w ciszy, wewnętrznym ukojeniu, moja mniejsza aktywność w sieci, a nawet towarzyska, jest kontynuacją tego czego nauczyłam się w ostatnim czasie, niezwykle ważnym dla mnie ćwiczeniem uważności i przygotowaniem gruntu pod nowe.

Bardzo lubię ten stan, bo pozwala mi na wgląd w siebie, uszanowanie swoich aktualnych potrzeb, pilnowanie swoich granic i izolację od tego co krzykliwe, chaotyczne czy wymagające głaskania czyjegoś ego. Dokładnie wiem czego chcę i wiem jak to chronić. Tym bardziej cenne dla mnie, że kiedyś wojowałam ze światem i przeciwnościami, wymachiwałam dzidą i wbijałam kij w mrowisko, wszystko chciałam mocno przeżywać, a emocje nie dawały mi spokoju. Dziś mam go w sobie i ze stoicyzmem przyjmuję to co do mnie przychodzi, a czego na przykład nie zamawiałam. Znając mnie dobrze, ktoś może pomyśleć, że to może jakaś cisza przed burzą, ja wolę jednak nazwać to praktyką szukania złotego środka.