„Jak wytłumaczyć huśtawkom emocjonalnym, że już sie nahuśtałem?”

Jakiś czas temu rozbawił mnie mem: „Jak wytłumaczyć huśtawkom emocjonalnym, że już sie nahuśtałem?”.
Mem jak to mem, ma być zabawny, ale jego przesłanie jest przecież odzwierciedleniem naszej pandemicznej rzeczywistości i śmieszne wcale już nie jest. Przez ostatnie prawie 2 lata większość z nas zmaga się ze swoimi emocjami z lepszym lub gorszym skutkiem, a jeśli nie widzimy ich u innych, to prawdopodobnie dlatego, że zachowują je dla siebie.

Powściągliwość czy emocjonalny ekshibicjonizm?

Kiedyś nasze emocje były tylko i wyłącznie naszą prywatną sprawą, a ich nieokazywanie zdawało się być wyrazem profesjonalizmu i powściągliwości.

Mogę się mylić (sarkazm), ale czy aby przypadkiem nie słyszeliśmy od dziecka, że powinniśmy powstrzymywać swoje emocje (złość, krzyk, płacz, tupanie nogami), trzymać emocje na wodzy w okresie dorastania (bunt, pyskowanie, stawianie na swoim) czy ograniczać się z ich eksponowaniem w życiu dorosłym (no przecież nie wypada nie radzić sobie z emocjami czy być słabym)? Wszak dziewczynki zawsze powinny być grzeczne, usłużne i wszystko znosić z uśmiechem, a chłopcy przecież nie płaczą, mężczyzna musi być mężczyzną i nie może okazywać swoich słabości.
Jakież to krzywdzące, zaburzające prawdziwy obraz człowieka, jego intencje, odczucia i relacje ze światem.

View this post on Instagram

A post shared by Aleksandra Bohojło (@esencjablog.pl)

Na szczęście podejście się zmieniło i dziś dużo mówi się, szczególnie w kontekście tego co od wielu miesięcy przeżywamy i w obliczu rosnących statystyk osób chorujących na depresje i podejmujących próby samobójcze, że emocje są ważne, a jeszcze ważniejsza jest ich świadomość. Tylko ta pozwoli nam na odpowiednie nimi zarządzanie. Emocje są naszym nieodłącznym towarzyszem życia i to dzięki nim się rozwijamy, ale najpierw trzeba je:

1. rozpoznać
   większa świadomość własnych emocji pozwala nam ustalić przyczynę pojawienia się ich w naszym życiu, pracować nad sobą czy podjąć decyzję o jakimś konkretnym działaniu, którego celem jest poprawa naszego  samopoczucia i zadbanie o równowagę,
2. nazwać i uznać
   nie ma sensu oszukiwać siebie, udawać, że nic się nie dzieje, zamiatać emocje pod dywan. Czasem trzeba przyznać się przed samym sobą, że przechodzimy trudny czas, mamy z czymś problem i stawić mu czoła nazywając rzeczy po imieniu. Ważne jest też zaakceptowanie swojego przejściowego stanu. Bez naszej świadomej akceptacji, nic nie zadzieje się samo. Czas nie zawsze leczy rany, a kumulacja emocji czy pozostawienie ich samych sobie, może doprowadzić nas do emocjonalnego cierpienia, wycieńczenia i w końcu wypalenia.,
3. odpowiednio nimi pokierować
   jeśli jesteśmy świadomi tego co się z nami dzieje i możemy nad tym zapanować to ok. Czasem jednak ilość bodźców, problemów i emocji, które na nas spływają jest tak duża, że nie jestśmy w stanie poradzić sobie z nimi sami. W takim przypadku dobrze jest zasięgnąć porady specjalisty. Nie musi to być od razu terapia. Czasem wystarczą 2-3 konsultacje lub nawet rozmowa z kimś zaufanym i doświadczonym w tej kwestii.

Dziś okazywanie emocji jest wyrazem uczuć, które przez nas przepływają i stanów, które przeżywamy. I nie chodzi tutaj o nadmierny emocjonalny ekshibicjonizm i obdzieranie się ze swojej prywatności (każdy otwiera się na tyle ile może, chce i potrzebuje) czy zalewanie innych swoimi emocjonalnymi problemami. Chodzi o zrozumienie, że rozpoznanie swoich emocji jest kluczowe na drodze naszego uzdrowienia, rozwoju, poprawy jakość życia i budowania relacji z otoczeniem. To emocje sprawiają, że czujemy, że żyjemy. Dzięki nim umacniamy swoją autonomię, otwieramy się na innych, uwrażliwiamy, uczymy empatii. Emocje dają nam też poczucie wspólnoty z innymi, a dzielenie się nimi wielokrotnie pomaga tym, którzy tego wsparcia potrzebują. Szczególnie, jeśli emocje są wołaniem o pomoc. Pozostawienie tego wszystkiego samemu sobie, może doprowadzić do katastrofalnych skutków dla zdrowia psychicznego, a nawet życia.

Jednak najważniejszy jest w tym wszystkim, podobnie jak w wielu innych obszarach życia, balans.

„A kiedy już będzie po wszystkim
Świat się na chwilę zatrzyma
Serce wdzięczność otuli
Odeszła niedobra godzina.

A kiedy już będzie po wszystkim
Przyjdzie czas zrozumienia,
że zawsze obok był człowiek
z sercem zamiast kamienia.”
– Elżbieta Bancerz

Na moim Instagramie (KLIK) znajdziecie dużo emocji. Patrząc na mój feed można pomyśleć, że zdjęcia jak zdjęcia, uśmiechnięta twarz, może czasem zamyślony wzrok, ale w opisie i w tle kryje się całe spektrum emocji, o których wiedzą tylko nieliczni albo ci, którzy wyczuwają, śledzą mnie na bieżąco i czasem potrafią wyczytać coś między wierszami.

Emocjonalny balans

Jestem emocjonalną osobą, zawsze taką byłam, ale dzięki pandemii i różnym wydarzeniom ostatnich kilkunastu miesięcy, odkryłam jeszcze bardziej emocjonalną stronę swojej osobowości. Krótko mówić odkryłam siebie na nowo. Zresztą nie tylko siebie.

O emocjach zaczęłam pisać na blogu w marcu 2020 roku (kilka wpisów poniżej), bo już wtedy, znając siebie, swoje plany i oczekiwania względem siebie i życia, wiedziałam, że to co wydarzy się w kolejnych miesiącach w naszych głowach, będzie kluczowe. Jednak, podobnie chyba jak większość z Was, sytuacja przerosła i moją wyobraźnię. Wszak z pandemią mamy do czynienia w swoim życiu po raz pierwszy.

View this post on Instagram

A post shared by Aleksandra Bohojło (@esencjablog.pl)

W ostatnim roku zaliczyłam emocjonalny Mount Everest, co nie raz wyczuwaliście w moich relacjach czy wpisach, ale wierzę, że najtrudniejsze chwile mam już za sobą. Rozwalcowanie czasami jest potrzebne i choć w chwili kryzysu czujemy bezsilność i niepokój, po pewnym czasie stajemy się silniejsi i bardziej świadomi tego co się z nami dzieje. Dziś jestem bogatsza nie tylko o nowe emocje, ale też wiedzę o sobie. Dziś mogę dzielić się swoim doświadczeniem z innymi, nie wstydzę się tego co czuję i przeżywam, niczego w sobie nie tłumię, nie ukrywam i nie udaję kogoś kim nie jestem.

Staram się pamiętać też o emocjonalnym balansie, czyli równowadze między pozytywnymi i negatywnymi emocjami. Jedne i drugie są nam potrzebne do życia i świadomego dbania o swój dobrostan. Jasne, że im więcej pozytywnych emocji, tym nasze życie jest bardziej satysfakcjonujące. To oczywiste, że dzięki nim regenerujemy nasze psychiczne i energetyczne zasoby. Jednak dla pewnej równowagi negatywne emocje również odgrywają ważną rolę. Dzięki nim nie popadamy w znużenie i pułapkę pozornej szczęśliwości, uczymy się siebie i życia oraz doceniamy różne aspekty naszej codzienności.

Warto przeczytać:

• „Jeszcze nigdy nie byliśmy tak blisko siebie i jednocześnie tak daleko” (KLIK)
• „Skrajne emocje w czasie pandemii. Czy naprawdę muszę z nimi walczyć?” (KLIK)
• „Zakochałam się. Moje zwycięstwo nad COVID-19” (KLIK)
• „Emocjonalny lifting, czyli jak budować swoją siłę i spokój w trudnych czasach” (KLIK)
• „Samoopieka – na ratunek osłabionej duszy” (KLIK)
• „Jak wypracowałam swój wewnętrzny spokój pomimo niesprzyjających warunków?” (KLIK)
  
• „O kobietach, które czują mocniej, czyli emocje i ich regulacja w wysokiej wrażliwości” (KLIK)

Emocje to nasz wewnętrzny GPS. Połącz się ze swoim wnętrzem, a potem wesprzyj innych

Emocje to nasze wnętrze, dlatego tak ważne jest, żeby otworzyć się na nie i pozwolić sobie na ich przeżywanie. Jednak, żeby to się udało, trzeba być blisko siebie poprzez samoobserwację, dbanie o swoje potrzeby, ciało, głowę i umysł (#selfcare), bycie świadomym swoich mocnych i słabszych stron.

Ostatnio czytałam o aleksytymii, czyli emocjonalnym analfabetyźmie. To niemożność rozpoznania i uznania swoich emocji, a także całkowite ich odrzucenie. Taka uczuciowa ślepota lub łagodniej to nazywając, chłodny styl emocjonalny utrudnia relacje, wchodzenie w związki partnerskie, prowadzi do stanów depresyjnych. Swoje źródło ma w tak zwanym zimnym i surowym wychowaniu, gdzie nie było miejsca na osobiste emocje, wynurzenia i uczucia lub dla odmiany nadopiekuńczości, kiedy dziecko jest nadmiernie chronione przed negatywnymi stanami i izolowane od sytuacji emocjogennych.

View this post on Instagram

A post shared by Aleksandra Bohojło (@esencjablog.pl)

Emocje są wszechobecne i towarzyszą każdej zmianie, a my jesteśmy właśnie w procesie transformacji. To trudny czas dla wielu i nie każdy ma wsparcie bliskich czy pieniądze na specjalistę. Nie każdy potrafi rozpoznać i nazwać swoje emocje, poradzić sobie z nimi, skorzystać z całkiem prostych czasem rozwiązań, które poprawiają samopoczucie, w końcu poddać się refleksji.

Nie wszystko co w świecie emocji da się (samodzielnie) rozplątać, dlatego przestańmy powtarzać po innych i wmawiać sobie: „Jestem silna/y”, „Dam radę”, „Kto jak nie ja?”.

W ostatnim roku wiele razy napisałam, że jestem tak silna, jak i krucha. I wiecie co? Jestem dumna z siebie, pracy jaką wykonuję nad sobą, wsparciem jakie daję innym, ale które też przyjmuję, kiedy potrzebuję.

Niniejszy artykuł to taki mój mały apel, żebyśmy byli uważni i otwarci na emocje innych. Czasem milczące, czasem krzyczące, raniące lub zwyczajnie dla nas niezrozumiałe. Za każdą jednak emocją stoi żywy człowiek, a jego zachowanie wynika z jakichś doświadczeń, być może złych i przykrych. Nie bądźmy obojętni na jego uczucia i potrzeby.

Trzymajcie się i zawsze piszcie, kiedy tego potrzebujecie.
Jestem tutaj.

Tak już zupełnie na koniec

Właśnie przypomniałam sobie o grafice, którą widziałam już wielokrotnie.
Patrzę na punkt 3 i myślę o swoim uszkodzonym lewym barku… Taaa.

O 12 rodzajach bólu związanego z emocjami przeczytacie tutaj.