„Świat umiera, a my nawet tego nie zauważamy. Nie zauważamy tego, że świat staje się zbiorem rzeczy i wydarzeń, martwą przestrzenią, w której poruszamy się samotni i zagubieni, miotani czyimiś decyzjami, zniewoleni niezrozumiałym fatum, poczuciem bycia igraszką wielkich sił historii czy przypadku.”

Pamiętacie te słowa wypowiedziane przez Olgę Tokarczuk w swoim przemówieniu noblowskim zaledwie 4 miesiące temu? Dziś brzmią jak prorocze.

Niektóre myśli są ponadczasowe, cała reszta staje się nieaktualna z dnia na dzień.
Tak jak teraz, w czasie szalejącej pandemii koronawirusa, wszystko zmienia się w tempie, którego nie jesteśmy w stanie ani objąć umysłem ani przyswoić.

Zamrożone życie

Zrobiłam sobie dłuższą przerwę w pisaniu, bo nie widziałam sensu w tworzeniu tego co już następnego dnia w obliczu ciągle napływających i coraz bardziej przygnębiających wiadomości stawało się nieaktualne i nieistotne.

Do tego tekstu też robiłam kilka podejść całkowicie zmieniając jego koncepcję, bo każdy dzień przynosił nowe fakty, prognozy, wątpliwości i emocje, które sprawiały, że w mojej głowie na dobre zamieszkał mętlik.

Czułam, jakże się myliłam, że przeczekanie będzie najlepszym rozwiązaniem horroru, który oglądamy na żywo w zaciszu swoich domów, a który czasami przyrównuję do seansu w kinie. Tyle, że po wyjściu z kina o tym co złe możemy zapomnieć już po kilku godzinach, a to co toczy się właśnie na naszych oczach dopiero odciśnie piętno na naszym życiu.

Ludzkość weszła właśnie na nowy poziom ewolucji i to taki, którego nie przewidziała, choć byli tacy, którzy mówili już o tym kilka lat temu. Może np. Bill Gates? (KLIK).

Świat się zatrzymał, powietrze oczyściło, wody stały się bardziej przejrzyste, dzikie zwierzęta weszły do miast, został nam darowany czas, którego zawsze na wszystko brakowało.

Zaczęliśmy czytać książki, oglądać zaległe filmy, rozmawiać ze sobą, częściej się przytulać, doceniać urok i moc natury, z której mogliśmy nareszcie skorzystać, ale do której po kilku głębszych oddechach został odcięty nam dostęp. Odkryliśmy przyjemność z najprostszych codziennych czynności, sprzątania, gotowania, robienia porządków w miejscach, do których nie mogliśmy dotrzeć latami. Byle zająć czymś myśli i ręce.

Zaczęliśmy też doceniać własne i bliskich zdrowie i zrozumieliśmy jak bardzo kruche jest życie, że owczy pęd i wyścig szczurów rajcuje tylko przez jakiś czas, a potem przychodzi zmęczenie, znużenie, wypalenie i wracamy do korzeni szukając swojej drogi na nowo. Refleksja nareszcie stała się naszą codziennością.

Chwilowo przestały mieć znaczenie plany na przyszłość, ambitne cele, gdzie pojedziemy na wakacje, że nasze dziecko pyskuje, bo dojrzewa. Musieliśmy zmienić swoje nawyki, ulubione rytuały, porzucić dotychczasowy styl życia.
Tu i teraz nigdy nie wybrzmiewało tak mocno jak obecnie, bo trudno przewidzieć nawet kolejne godziny.

Życie społeczne i zawodowe milionów ludzi na świecie zostało najpierw sparaliżowane, a potem zamrożone, przepełnione niepokojem i troską o przyszłość. Codziennie każdy z nas zadaje sobie pytania jak będzie wyglądało nasze życie i nasza codzienność, kiedy wyjdziemy z domów, wrócimy na rynek pracy, do szkół.

Chyba nikt z nas nie ma już wątpliwości, że będzie wyglądało inaczej niż do tej pory i że światową cywilizację będziemy musieli budować na zupełnie nowych i nieznanych do tej pory zasadach i fundamentach. Dla niektórych będzie to bodziec do rozwoju i zmiany, dla innych traumatyczne zderzenie z rzeczywistością.

Cisza i zaklinanie rzeczywistości

Cisza nigdy dotąd nie była tak wszechobecna, wymowna i przerażająca.
Mieszkam poza dużym miastem, wśród drzew, naprzeciwko mam mini lasek, a domy są w takiej odległości, że widzę jedynie najbliższych sąsiadów.
Pomimo, że zawsze było tutaj spokojnie, teraz czuję się jakby wszystko zamarło.
Po 3 tygodniach jednak i do tego się przyzwyczaiłam.

Teraz zaklinam swoją rzeczywistość, jak każdy kto może wykonywać swoją pracę lub ją stracił, w czterech ścianach, bez ludzi wokół (z wyjątkiem najbliższej rodziny) i izolacji, do której stopniowo się przyzwyczajam. Nie opuszcza mnie jednak myśl jaki wpływ na nasze przyszłe zachowania będzie miało to co przeżywamy teraz, w tym dystans społeczny, któremu się poddaliśmy dla własnego dobra. Jestem też ciekawa na ile ten czas oddali nas od siebie, a na ile zbliży w dłuższej perspektywie czasu.

Póki co zbliża, bo częściej szukamy ze sobą kontaktu korzystając ze wszelkich dostępnych narzędzi i rozumiejąc, że jest to doskonały czas na wzmocnienie więzi.

Pomagamy sobie, stajemy się bardziej wyrozumiali i empatyczni, chcemy być bardziej świadomi, ale ponad wszystko chcielibyśmy wiedzieć co dalej.

Niestety nikt nie daje nam żadnych wskazówek, więc sami wypracowujemy sobie tymczasowe rozwiązania na przeczekanie i przetrwanie obecnej sytuacji. Byle odsunąć od siebie strach i kryzys, a utrzymać nadzieję, że nadejdzie dzień, w którym będziemy mogli zacząć odbudowywać, modyfikować, dostosowywać do nowych warunków lub odzyskiwać to co utraciliśmy w ostatnim czasie.