O losie. Trochę z nas zadrwiłeś. Czy to jakiś eksperyment albo próba?

1. Nie wolno wychodzić z domu, ale w razie potrzeby możesz.
2. Maski wcale nie pomagają, ale należy je nosić.
3. Sklepy są zamknięte, ale w razie potrzeby są otwarte.
4. Wirus ten jest zabójczy, ale w zasadzie to nic strasznego.
5. Rękawiczki nie pomogą, ale są potrzebne.
6. Należy myć ręce, ale to i tak nic nie da.
7. Wirus nie wpływa na dzieci, ale dzieci są w niebezpieczeństwie.
8. Nie ma odpowiedniego sprzętu, ale jest go wystarczająco dużo.
9. Istnieje wiele objawów, ale możesz zachorować bezobjawowo.
10. Możesz nie wiedzieć, że jesteś zarażony i zarażać innych, ale test ci nie przysługuje dopóki nie zaczniesz mieć typowych objawów.
11. Nie możesz sam iść do starszych krewnych, ale możesz zamówić im dostawę kurierem, który bez masek i rękawiczek ma kontakt z setkami ludzi dziennie.
12. Mandaty nie są w żaden sposób prawnie uzasadnione, ale są wymierzane.
13. Nie ogłoszono stanu wyjątkowego, ale władze zachowują się tak, jakby był.
14. Nie ma aresztu domowego, ale nikt nie powinien wychodzić.
15. Dane osobowe są chronione przez prawo, ale musisz udostępnić je aplikacji kwarantannowej.
16. Wybory są tajne ale jak wypełnisz kartę do głosowania przy wyborach korespondencyjnych musisz podać swój pesel.
17. Wirus żyje na różnych powierzchniach przez dwie godziny, albo cztery, albo sześć, nie, albo siedemnaście dni.
18. Należy mieć czyste szyby i widoczne tablice rejestracyjne, ale nie wolno myć samochodów.
19. Na otwartym cmentarzu wirus zabija (bo to teren zielony), w kościele nie.
20. Zamknięte są lasy, bo tam niebezpiecznie, jak już musisz się przewietrzyć to w centrum miasta.

Patrząc na krążący ostatnio po sieci powyższy tekst (niestety nie widziałam, żeby ktoś podał jego autora), po 5 tygodniach domowej kwarantanny, mamy coraz większy mętlik w głowie i jesteśmy już tak zmęczeni szumem informacyjnym, medialnymi i politycznymi manipulacjami, że zamiast się przyzwyczajać, coraz dotkliwiej odczuwamy skutki izolacji, licznych ograniczeń i dystansu społecznego. W naszych głowach dzieje się rewolucja i nawarstwiają się wątpliwości, bo oto na naszych oczach tworzy się historia i nowa rzeczywistość.

Jeszcze nigdy czekanie nie było taką lekcją pokory jak dziś.

Ja wiem, że niektórzy odnaleźli się w obecnej sytuacji i twierdzą nawet, że nie odczuwają różnicy (bo np. jeżdżą do pracy, spotykają się z rodziną, załatwiają sprawy na mieście), ale w niniejszym artykule chciałabym skupić się jednak na tych, którzy walczą z samym sobą, swoimi emocjami, utraconymi nadziejami, a także niepokojem o przyszłość. Przynajmniej na chwilę obecną, a ta jak wiadomo cały czas się zmienia. Ja również częściowo do nich należę, ponieważ pandemia i kwarantanna znacząco wpłynęły na moje codzienne i aktywne życie prywatne oraz zawodowe.

To co przeczytacie poniżej jest wynikiem moich rozmów z wieloma osobami o różnym statusie zawodowym, finansowym i życiowym.

– Czy po miesiącu żonglowania informacjami jesteśmy w stanie, jako nie eksperci, wypracować w sobie spokój, że wirus nas nie dotknie albo że przejdziemy go łagodnie lub bezobjawowo?
– Kiedy i na jakich zasadach będziemy mogli wrócić do normalnego życia, zajęć, szkoły, pracy wśród ludzi?
– Jak zorganizować pracę dla swoich pracowników zapewniając im maksymalne bezpieczeństwo?
– Czy moja firma przetrwa kryzys gospodarczy?
– Czy stracę swoją pracę?
– Czy i kiedy będą szczepionki na COVID-19?
– Kiedy krzywa zachorowań zacznie spadać?
– Czy pojedziemy tego lata na jakiekolwiek wakacje?

Na te i wiele innych pytań wciąż nie ma odpowiedzi, a te, które kreują się w naszych głowach są pełne kontrastów.

Kontrasty w naszych głowach

Samotność vs wspólne działanie
Ostatnie tygodnie pokazały, że owszem mamy do czynienia z pandemią, a więc nie jesteśmy w tym sami, ale czujemy się samotni, bo często pozostawieni praktycznie sami sobie – ze swoimi myślami, problemami, chorobami, zawieszonymi planami, zamrożonymi lub upadającymi biznesami i jedną wielką niewiadomą co będzie dalej.

Wprawdzie powstaje mnóstwo inicjatyw społecznych, wyraźnie odczuwalna jest ludzka solidarność, stajemy się bardziej empatyczni i uważni na drugiego człowieka i środowisko, ale jednocześnie czytamy o rażących przypadkach społecznej dysfunkcji i nie potrafimy zrozumieć wielu decyzji, które zapadają na najwyższych państwowych szczeblach.

Złość, zrezygnowanie vs wyciszenie i panowanie nad sytuacją
Nasze życie publiczne, zawodowe i prywatne zostało wystawione na wielką próbę. Nie wszyscy przejdziemy ją pomyślnie, ale większość stara się jednak panować nad sytuacją wymyślając alternatywne zajęcia, biznesy online, rozwijając swoją działalność na zupełnie nowych zasadach i starając się jak najlepiej wykorzystać darowany czas. Działania takie nie eliminują jednak takich stanów emocjonalnych jak złość, niepokój, zrezygnowanie, rozczarowanie czy rozżalenie.

Ja staram się korzystać ze swoich mocnych stron i panować nad swoimi nastrojami, ale zdarzają mi się też słabsze dni. Pozwalam sobie jednak na swoje słabości, bo zauważyłam, że kiedy już się tak pomartwię, pozłoszczę, „porzucam talerzami” i popłaczę w poduszkę, następnego dnia ustawiam się do pionu przypominając sobie zdanie wypowiedziane przez psychoterapeutkę Danutę Golec:

„Kto potrafi wytrzymać frustrację i niepewność, ten jest lepiej przygotowany na nadchodzące czasy”

O emocjach, jakie towarzyszyły mi z pierwszych tygodniach, pisałam w tym artykule -> KLIK.

#zostańwdomu vs model szwedzki
Zdecydowana większość z nas rozumie i popiera konieczność pozostania w domach, bo zdrowie jest najważniejsze, a służbę zdrowia na obecnym etapie epidemii trzeba odciążyć, ale po miesiącu kwarantanny zaczynamy przychylać się do modelu szwedzkiego (tu i tu) i zaczynamy podejrzewać, że zamknięcie nas w domach na tak długo ma również drugie dno. Polityczne.

Z zazdrością obserwujemy też państwa, których rządy zdecydowały się na stopniowy powrót do normalności, bo nasze „odmrażanie” gospodarki to na dzień dzisiejszy praktycznie oznacza jedynie otwarcie lasów i parków, przemieszczanie się w celach rekreacyjnych oraz zwiększenie liczby klientów w sklepach przy zachowaniu oczywiście zasad izolacji (dystanse i maseczki).

Zdrowy rozsądek vs panika
Wiemy, że nic już nie będzie takie samo, jak przedtem.
Wiemy też, że wirus zostanie z nami jeszcze przez następne kilkanaście miesięcy i że musimy po prostu nauczyć się z nim żyć.
Czy nie lepiej więc zachować zdrowy rozsądek niż panikować? Jasne, że tak, tyle, że w sytuacjach kryzysowych łatwo ulegamy presji, ale tę presję stwarzamy sobie również sami.

Ostatnio unikam telewizji i nie czytam prasy, ale chętnie zanurzam się w lekturę i wywiady z profesorami medycyny, epidemiologami i wirusologami. To z nich właśnie wychodzi najbardziej realistyczny obraz walki z koronawirusem i ma on tytuł: „Świadomość”.
W mediach społecznościowych jest zbyt dużo fake’owych informacji, a poziom sensacyjnego dziennikarstwa osiągnął w naszym kraju „mistrzowski” poziom. A czemu? Ano właśnie dlatego, że osłabieni psychicznie, przestraszeni i omamieni szumem informacyjnym, łykamy kolejne „fakty”.

Naszemu życiu towarzyszy niepewność? Nauczmy się z nią żyć przepuszczając przez własny filtr to wszystko co usłyszymy od innych. Ile razy informacje, które miały być pewniakami, kilka dni później okazały się totalną nieprawdą?

Nasza siła vs nasza słabość

„Prawdziwą miarą osoby jest to jak traktuje tych, którzy nie mogą wyświadczyć jej żadnej przysługi”
Ann Landers

Na facebookowych grupach aż roi się od próśb o wsparcie psychologiczne i wskazówki o uspokajające leki. Ilość odpowiedzi wskazuje na to, że skala zjawiska jest naprawdę ogromna. Pamiętajcie, że nie na wszystkich działają coachingowe gadki i nie każdy może pozwolić sobie w obecnej sytuacji na kurs redukcji stresu, dlatego ci silniejsi powinni teraz wspierać tych, którzy pomocy potrzebują. Tym powinniśmy mierzyć swoją wielkość.

Podobnie ma się rzecz, jeśli chodzi o przemoc domową. Już nie tylko się o niej pisze, lecz krzyczy, bo statystyki są przerażające.

Beztroska vs przygnębienie dzieci i młodzieży
Dzieciom i młodzieży tak długa izolacja też daje się we znaki. Coraz częściej słyszę od znajomych i czytam na grupach dla rodziców, że nastolatki są rozchwiane, płaczą, popadają w stany lękowe i boleśnie odczuwają izolację z rówieśnikami, a nawet szkołą. Kwarantannę póki co najlepiej znoszą dzieci kilkuletnie. O tym przeczytacie w moim ostatnim artykule tutaj -> KLIK.

Trudna vs nowa, lepsza rzeczywistość
Boimy się tego co zastaniemy wracając na rynek pracy, ale jednocześnie jesteśmy pełni nadziei, że nastąpią zmiany na lepsze. Może duże firmy i korporacje zaczną myśleć bardziej prośrodowiskowo? Może pracodawcy zaufają elastycznej i zdalnej formie pracy? Z jednej strony musimy wyważyć interesy społeczne i ekonomiczne, z drugiej zdrowie populacji. Ani jednego ani drugiego nie możemy teraz rzucić na szalę losu.

Pewnie będziemy musieli też na nowo zdefiniować pojęcie normalności. Na pewno będzie ona inna i będzie dotyczyć nie tylko naszego codziennego funkcjonowania, ale też zajęć w szkołach, systemów pracy, mechanizmów działania w branżach takich jak służba medyczna, bankowość, handel, turystyka, itd.

Czy są jakieś plusy kwarantanny? Czy pandemia nas czegoś nauczyła?

O, na pewno. Przede wszystkim nauczyliśmy się żyć tu i teraz i myśleć w perspektywie kilku dni lub najwyżej tygodnia, a nie kilku miesięcy.
Wielu z nas zmieniło swoje podejście do życia, zaczęło jakościowo spędzać czas z rodziną, dostrzegło drugiego człowieka, doceniło wolniejszy rytm dnia, zweryfikowało swój system pracy.
Dostaliśmy też niezwykle cenną lekcję cierpliwości i bycia elastycznym.
Nauczyliśmy się panować nad swoimi potrzebami, przyzwyczajeniami, zmieniliśmy nawyki, zaczęliśmy dbać o zdrowie, lepiej się odżywiać, doceniać urok zwykłych spacerów i czerpać przyjemność z drobnych codziennych czynności.
Nauczyliśmy się też żyć w cichym świecie, dowiedzieliśmy się czegoś o sobie i doceniliśmy moc troski i bliskości.

Czy to jednak wystarczająca rekompensata za stres, utracone biznesy i pogrzebane chwilowo nadzieje? Chyba nie do końca.
W tej chwili bez wątpienia jesteśmy zmęczeni obecnym stanem rzeczy i może jeszcze bez hurraoptymistycznej wizji na przyszłość, ale patrzymy w nią jednak z ciekawością i nadzieją, że ten inny świat okaże się nie tylko pełen wyzwań, ale też nowych i ekscytujących możliwości. Ja na to w każdym razie bardzo liczę.

__________________

Inne teksty do poczytania:

• „Kilka myśli, które zamieszkały w mojej głowie” (KLIK)
• „Jeszcze nigdy nie byliśmy tak blisko siebie i jednocześnie tak daleko” (KLIK)
• „Skrajne emocje w czasie pandemii. Czy naprawdę muszę z nimi walczyć?” (KLIK)
• „Dzieci i młodzież w kwarantannie. Jak sobie z nią radzą? Wypowiedzi rodziców” (KLIK)

Fot. Unsplash