Czwartek, 30 kwietnia 2020 r.

Dziś ostatni dzień miesiąca, kolejnego trudnego miesiąca zdominowanego przez pandemię koronawirusa i społeczną izolację, a także towarzyszącym im: niepewności jutra, żonglowaniu „faktami” i bombardowaniu nas co chwila nowymi doniesieniami, nie zawsze wiarygodnymi i nie zawsze zgodnymi z prawdą.

Mogłabym pokusić się o jego podsumowanie, ale wolę symboliczne zamknięcie pewnego etapu, szczególnie, że wczoraj rząd RP ogłosił II etap łagodzenia restrykcji. Z jednej strony ogromna ulga i kolejne małe światełko w tunelu do wyjścia z sytuacji, w której wszyscy się znaleźliśmy, z drugiej niepokój czy jako społeczeństwo zdamy kolejny egzamin i udźwigniemy odpowiedzialność związaną z częściowo zniesionymi ograniczeniami. Wątpliwości budzi ich skala i okoliczności, ale ja nie o tym. Nie o polityce i argumentach za i przeciw odmrażaniu w taki czy inny sposób podupadłej gospodarki i ludzkiej psychiki.

Miniony czas (jak dobrze powiedzieć to w czasie przeszłym, choć do 4 maja jeszcze kilka dni) nauczył mnie wielu prawd o sobie i codziennym prostym życiu. Przez ostatnie tygodnie poruszałam się bowiem w chaosie własnych myśli, emocji i wewnętrznego buntu.

7 tygodni zamknięcia w domu i wielokrotne próby wyobrażenia sobie, że ten stan w końcu ulegnie kiedyś zmianie, nie dawały mi nadziei na powrót do normalności tak bardzo jak informacja, że w końcu możemy pomału ruszyć w drogę, którą kroczyliśmy jeszcze niespełna dwa miesiące temu, choć na zupełnie innych niż wcześniej zasadach. Nie musi to być droga ani łatwa ani przyjemna, ale przynajmniej dająca szansę na powrót do nowej rzeczywistości. To dla mnie znacznie lepsze niż stagnacja czy zawieszenie.

Wszystko co działo się w ostatnich tygodniach i było przyczyną mojego nie tyle niepokoju ile smutku i złości, stało się też podstawą mojej wewnętrznej przemiany. Może nie do końca widocznej dla innych, ale ważnej dla mnie. Zmierzyłam się ze swoimi często skrajnymi emocjami, słabościami i robiłam rzeczy w sposób zupełnie inny niż do tej pory. Cały ten proces porównałam do Efektu Motyla – sytuacji, w której mała zmiana, drobny gest lub wykonana czynność podświadomie weryfikują moje postrzeganie świata, wpływają na działanie, nowy bieg zdarzeń i oczekiwania względem siebie i innych. Na ile jest to istotne, przyjdzie mi ocenić za jakiś czas. Tymczasem…

5 rzeczy, których nauczyły mnie ostatnie tygodnie

1. Nawet trudna zmiana jest ok, jeśli uświadomimy sobie, że nasze życie to czasami chocholi taniec

Są ludzie, którym wystarczy kalendarz i spisanie swoich celów, a potem dążenie do ich realizacji niezależnie od zewnętrznych przeszkód. Większość jednak potrzebuje motywacji i bodźca do zmiany. Zdarza się, że dotkliwego, coś na zasadzie wykręcenia ręki albo spróbowania czegoś zupełnie odmiennego, żeby uświadomić sobie, że nasze dotychczasowe życie przypominało czasem chocholi taniec, a potrzeba poczucia bezpieczeństwa i komfortu wypierały ukryte ambicje i potrzeby.

Często piszę, że lubię i doceniam swoje życie, ale teraz cenię je i jestem go jeszcze bardziej ciekawa, bo towarzyszy mu element nowości i niepewności, której najwyraźniej potrzebuję do rozwoju. Choć wiem, że łatwo nie będzie, nie boję się nowej rzeczywistości i towarzyszących jej wyzwań, bo w ostatnich tygodniach wypracowałam w sobie mnóstwo pokory i po raz kolejny zweryfikowałam to na czym mi zależy.

2. Słabości i mniejsza produktywność są ok, jeśli wykorzystamy darowany nam czas na coś dobrego dla siebie i innych

Na jednym z moich najulubieńszych blogów bliskiej mi osoby Agnes on the cloud przeczytałam zacytowane przez nią słowa Morgen Harper Nichols: „To naprawdę w porządku, że produktywność w tym sezonie wygląda trochę inaczej”. Ogromnie podniosło mnie to na duchu, szczególnie, że wciąż słyszałam, że wielu działa tak jak do tej pory, bez ograniczeń i przejmowania się tym co dzieje się na zewnątrz, a ja nie miałam na to ani siły ani ochoty. Nie widziałam też w tym sensu, walczyłam z wewnętrznymi demonami i bardzo chciałam zmienić otaczającą mnie rzeczywistość. Oczywiście bezskutecznie. Dlatego kiedy pewne tematy odpuściłam i pozwoliłam sobie na własne słabości, paradoksalnie chwilę później odzyskałam siły witalne i motywację do w miarę normalnego funkcjonowania. To nie był czas, kiedy byłam sobą, ale wykorzystałam go w inny sposób i dzięki temu odkryłam siebie w zupełnie nowej roli.

3. Zdrowy egoizm jest ok, jeśli okażemy sobie czułość i wyrozumiałość, a potem skierujemy je na innych

Użalanie się nad sobą sensu może nie ma, tak jak uleganie manipulacjom, ale zaakceptowanie faktu, że coś źle znoszę i mam do tego pełne prawo już tak. W trudnym dla mnie czasie, nie muszę być super produktywna, kreatywna, wspierająca i walcząca. Mam prawo do wypoczynku, sprawiania sobie drobnych przyjemności, a także smutku i potraktowania siebie jak kogoś kto zamiast wspierać, wsparcia potrzebuje. Nie muszę być też super dorosła, silna i świetnie zorganizowana.

Okazanie sobie czułości i bycia dla siebie wyrozumiałym, szybko przekuwa się w tożsame uczucia względem innych. Po burzy zawsze wychodzi słońce, a po gorszym dniu przychodzi lepszy.

4. Czekanie i tęsknota są ok, jeśli mamy za czym

„Tęsknota, słowo zużyte
otwarło mi swoją dal…
Jak różne są rzeczy ukryte
w króciutkim wyrazie żal.”
Antoni Słonimski

Przyznaję, że w ostatnim czasie wiele razy wątpiłam w sens czekania. Bardzo niecierpliwiłam się i złościłam zaistniałą sytuacją porównując siebie do chodzącego po klatce tygrysa i wyczekującego aż ktoś niechcący uchyli drzwiczki. Kiedy przyszedł do mnie spokój, zrozumiałam, że nawet na mniejszej przestrzeni i z ograniczeniami, mogę dostrzec sens działania wynajdując sobie alternatywne zajęcia i kierując uwagę na coś co dzieje się tu i teraz. Czekanie i tęsknota za swoim dawnym życiem stały się mniej dotkliwe, a nawet zaowocowały nowymi pomysłami i planami na przyszłość.

5.  Nowy, nawet nie do końca zgodny z naszym dotychczasowym stylem życia rytm dnia jest ok, jeśli potrafimy dobrze wykorzystać go do własnych celów

Uważność i życie tu i teraz nauczyły mnie nie tylko pokory, ale przede wszystkim odpuszczenia walki, kiedy nie jest ona konieczna. Było to dla mnie bardzo trudne, bo zupełnie niezgodne z moim charakterem. Nie mogłam sama zadecydować o swoim rytmie dnia, bo ktoś zrobił to za mnie. Zajęło mi chwilę zanim ułożyłam sobie wszystko na nowo i wróciłam do swoich zajęć. Choć dni mi się zlewały i wydawały identyczne, dopiero wtedy, kiedy starałam się uczynić je różnymi, zaczęłam odżywać.

Z czasem odkryłam też, że izolacja ma swoje duże plusy, bo nigdy wcześniej ani pewnie w przyszłości nie będziemy mieli dla siebie, swojej rodziny, domu i swoich spraw aż tyle czasu co teraz. Spędzenie ze sobą 7 tygodni 24h na dobę było dla nas sprawdzianem, który pozwolił wznieść rodzinne relacje na zupełnie nowy, jeszcze wyższy, lepszy i stabilny poziom.

A Was czego nauczyły ostatnie tygodnie? Czy są jakieś rzeczy, które Was zaskoczyły?

Fot. Pexels

__________________

Inne teksty do poczytania:

• „Kilka myśli, które zamieszkały w mojej głowie” (KLIK)
• „Jeszcze nigdy nie byliśmy tak blisko siebie i jednocześnie tak daleko” (KLIK)
• „Skrajne emocje w czasie pandemii. Czy naprawdę muszę z nimi walczyć?” (KLIK)
• „Dzieci i młodzież w kwarantannie. Jak sobie z nią radzą? Wypowiedzi rodziców” (KLIK)
• „Prawdziwa szkoła życia zaczyna się od lekcji pokory”. O kontrastach w naszych głowach po miesiącu kwarantanny” (KLIK)