To jeden z takich osobistych wpisów, które niełatwo mi się pisze. Zawsze prościej jest wspomnieć, nawiązać, odnieść się, ale nie pisać cały artykuł, bo na blogu tematy zbyt osobiste i intymne poruszam niezmiernie rzadko. Raz na rok przypada jednak taka okazja i wprawdzie z jednej strony nie muszę pisać o dzieciach i mężu, choć to wdzięczne i zawsze chodliwe tematy, z drugiej trudno ich ciągle pomijać skoro wypełniają całe moje życie i dzięki nim jestem tu gdzie jestem.

Kilka dni temu obchodziliśmy z mężem 24. rocznicę poznania się (KLIK), a w przyszłym roku będziemy świętować 20. rocznicę ślubu. Wiem, mnie też to szokuje, sama nie mogę w te liczby uwierzyć i nie mam pojęcia kiedy ten czas zleciał, ale daję słowo każdy dzień naszego wspólnego życia pamiętam jakby dopiero się zdarzył.

W czasach, kiedy statystycznie co drugie małżeństwo się rozwodzi można by powiedzieć, że to cud, że przetrwaliśmy i mamy się całkiem dobrze. Wprawdzie czasami chętnie wystrzeliłabym go w kosmos, a on zapłaciłby worek złota za święty spokój, ale to właśnie emocje powodują, że wciąż stoimy za sobą murem i wciąż puszczamy do siebie oko 😉

Jeśli czytacie mnie od dłuższego czasu, to pewnie zauważyliście, że należę do osób, które jak sobie coś postanowią to to realizują. Mój upór, determinacja, mocny charakter i chęć podejmowania wyzwań znajdują swoje ujście również w życiu prywatnym. Czasami trudno to wytrzymać, bo poza tym, że wszędzie mnie pełno, w moim życiu ciągle musi się coś dziać, a mój mąż to spokojny, opanowany i niezwykle cierpliwy człowiek, co też czasem doprowadza mnie do szału.

Przez wiele lat starałam się zrozumieć różnice między nami, to jak bardzo nasze różne światy w jakimś stopniu się przyciągają, jednak z czasem przestałam się nad tym zastanawiać, a z różnic zaczęłam czerpać radość. Zrozumiałam, że wzajemne uzupełnianie się czyni NASZ związek jeszcze ciekawszym i każde z nas wnosi do niego coś innego.

W swoim małżeństwie doceniam wiele rzeczy, na końcu tekstu znajdziecie mój alfabet z cechami, które moim zdaniem są niezbędne w związku. To co jednak cenię w tej chwili w moim mężu najbardziej to to, że pomimo różnych charakterów, różnych zainteresowań i zupełnie odmiennego sposobu wyrażania swoich uczuć i emocji, zawsze udziela mi wsparcia, choć nie zawsze robi to werbalnie.

Nie czas w tej chwili na bilans, bo zbyt długo się znamy i zbyt wiele trudnych chwil przeszliśmy razem. Nie dam Wam też żadnych wskazówek jak rozpalić w związku ogień, jak pokonać ewentualne kryzysy, jak się sobą nie znudzić czy jak wspólnie iść przez życie, bo to są zbyt osobiste rzeczy i wcale nieuniwersalne. Natomiast jeśli miałabym wybrać co jest ważne dla mnie teraz, to jest to właśnie wsparcie, za którym stoi wdzięczność. Nie zawsze potrafię ją wyrazić, nie zawsze wypowiedzieć, ale każdego dnia doceniam to, że mogę być sobą, mogę się realizować, mogę spełniać swoje marzenia, a rzeczy, które chciałabym poprawić wypływają tylko i wyłącznie ode mnie na skutek własnej refleksji.

Wsparcie nie zawsze jest namacalne. Czasami mijamy się z mężem w prozie życia. Nieobecność jednego z nas w domu nie czyni go dysfunkcjonalnym, bo wtedy drugie przejmuje odpowiedzialność za normalny rytm życia całej rodziny. Czasami nie mam siły wstać wcześnie rano z łóżka, czasami nie chce mi się odwozić dzieci do przedszkola czy szkoły, czasem mam dość zakupów, czasem brakuje mi weny do gotowania, czasami potrzebuję wyjść z domu i pobyć sama. Daleko mi do księżniczki i wygodnictwa, ale wiem, że mogę pozwolić sobie na takie chwile słabości. Zamiast wyrzutów i wytykania otrzymuję wyrozumiałość i wsparcie. Bez narzekania i zbędnego gadania. To samo daję w zamian.

Pracując nad sobą, robię to też dla męża, bo nie ma nic przyjemniejszego niż zobaczyć zachwyt w jego oczach i po 24 latach usłyszeć, że mam ciało lepsze niż niejedna nastolatka, że jestem fajną babką, wspaniałą mamą i że to co robię wciąż fascynuje. Zresztą nawet jeśli nie zawsze to słyszę, to zawsze to czuję lub widzę i staram się, żeby mój mąż o tym wiedział. Nie sztuką jest bowiem mówić, lecz okazywać swoje wsparcie poprzez działanie. Poczuć, że druga osoba jest zawsze obok nas, dostrzega i reaguje na nasze potrzeby, czasem pójdzie na kompromis, a czasem nas po prostu ochroni. Dbać to kochać, kochać to dbać, a ja dbam, kocham i czuję, że jestem kochana.

MAŁŻEŃSKI ALFABET

A jak adoracja, B jak bezpieczeństwo, C jak cierpliwość, D jak dobroć, dbałość i docenienie, E jak empatia i emocje, F jak fascynacja, G jak gotowość, H jak humor, I jak intymność i intrygowanie, J jak jedność, K jak kryzys i kompromis, L jak lojalność, Ł jak łagodność, M jak miłość, N jak namiętność, O jak otwartość, P jak pomoc i przytulenie, R jak rozmowa, S jak szczerość i szacunek, T jak tolerancja, U jak uczucia, W jak wyrozumiałość, wsparcie i wdzięczność, Z jak zrozumienie, zachwyt i zazdrość.

Zdjęcia: Unsplash i archiwum prywatne.

Wpis powstał w ramach kampanii społecznej #DBAMboKOCHAM prowadzonej przez Dagmarę z Socjopatka.pl oraz Magdę z Save The Magic Moments. której celem jest pokazanie różnego oblicza miłości i partnerstwa. Bo każdy z nas jest inny.

***

Jeśli spodobał Wam się ten artykuł lub uważacie, że może kogoś zainteresować, będzie mi bardzo miło jeśli go skomentujecie lub/i udostępnicie dalej. To wyraz uznania dla mojej pracy i zaangażowania, a także sprawienie mi ogromnej radości.

Jeśli chcecie być na bieżąco z kolejnymi wpisami na blogu i tym co udostępniam na kanałach społecznościowych, zapraszam do polubienia Esencji na Facebooku, zajrzenia na Instagram (jestem też codziennie na Instagram Stories) i odwiedzenia Twittera.