Żyjemy w czasach permanentnego pośpiechu, stresu, własnej nadaktywności, wymagań na miarę robotów, ale i wielu możliwości, z których chcemy korzystać. Pragniemy rozwijać się, udoskonalać swoje umiejętności, podnosić kwalifikacje, być kreatywni, przedsiębiorczy, wszechobecni, korzystać z technologicznego dobrobytu i spełniać oczekiwania innych.

Kiedy wstajemy rano wpadając w wir i bardziej lub mniej świadomie dając się wciągnąć w kołowrotek, zaczynamy codzienny rytualny proces wykonywania zadań i obowiązków, często nie zwracając uwagi na otaczające nas życie, emocje i problemy innych. Nauczyliśmy się wprawdzie większej efektywności, ale czujemy się też bardziej zmęczeni i wypaleni. Narzekamy, ale brniemy dalej. Czasem z konieczności, czasem z przyzwyczajenia, rzadziej z własnej woli. 

Wydaje nam się, że dajemy radę, nie widząc, że po drodze popełniamy mnóstwo błędów. Każdego dnia utwierdzamy się w przekonaniu, że jesteśmy w stanie zrealizować wszystkie swoje ambicje, stawiając czoła problemom, jednak w pewnym momencie nasz organizm podejmuje bunt w postaci różnego rodzaju zaburzeń zdrowotnych, dając w ten sposób znak, że powinniśmy zwolnić tempo, zatrzymać się na chwilę, przemyśleć swój model postępowania i zastanowić się czy taki właśnie styl życia w gruncie rzeczy nam odpowiada.

To prawda, że przystosowaliśmy się do sytuacji i wymogów życia, potrafimy wykonać wiele zadań w krótkim czasie, niektórym udaje się to robić nawet jednocześnie, ale czy to oznacza, że dobrze? Czy ilość wykonywanej pracy jest ważniejsza od jej jakości?

Wpadamy w pułapkę multizadaniowości, bo wykonując kilka drobnych czynności jednocześnie typu uczestniczenie w telekonferencji, odpowiadanie na maile i robienie notatek w kalendarzu daje nam poczucie, że możemy realizować w podobny sposób inne, trudniejsze zadania w tym samym czasie. Nic bardziej mylnego. Przecież nie raz wykonywaliśmy jakieś jedno, konkretne zadanie np. w pracy poświęcając mu całą swoją uwagę, ponieważ musieliśmy dotrzymać ustalonego terminu i co się okazywało? Zadanie nie tylko zostało wykonane w 100%, ale zostało jeszcze zrobione dobrze!

Matrix matrixem, nasze odczucia naszymi odczuciami, tymczasem okazuje się, że nasz mózg nie radzi sobie z wykonywaniem wielu rzeczy jednocześnie, choć zarzekamy się, że tak nie jest. Ja również. Powiedziałabym wręcz, że byłam fanką multizadaniowości, bo lubiłam kiedy dużo działo się w moim życiu (nadal zresztą to lubię) i wydawało mi się, że nie jestem w stanie skupić się na jednym zadaniu, że to strata czasu, że mogę dać z siebie więcej. Pisałam nawet o tym w artykule „Skup się na jednym zadaniu. Ja pytam jak?” (KLIK) zadając przy okazji głośno kilka pytań, na które dzisiaj znajduję już częściowo odpowiedzi. Nieco inaczej patrzę na zjawisko multitaskingu, ale wciąż uczę się minimalizować zadania w swoim życiu tłumacząc sobie, że skorzysta na tym moje zdrowie, samopoczucie, jakość tego co robię będzie lepsza, moja wydajność większa, a ja zyskam satysfakcję i więcej czasu na prywatne życie. Wielozadaniowość nie jest umiejętnością, ale złym nawykiem. Czas położyć temu kres.

Dobra organizacja i zarządzanie, ustawienie priorytetów życiowych, świadomość do czego chcemy dążyć i realizacja celów już nie wystarczają. Na głowę bierzemy za dużo, nie doceniamy funkcji delegowania zadań i korzystania z pomocy innych. Wszystko chcemy robić samodzielnie. A tak się nie da. Nasz mózg to nie komputer, który ładuje dane i wykorzystuje je z prędkością światła do określonych zadań. Za to podobieństwo jest takie, że zarówno jedno, jak i drugie ulegają przegrzaniu w momencie przepracowania. Czy zatem jesteśmy w stanie jakoś oszukać nasz mózg? Ja przez bardzo długi czas próbowałam, ale w tej chwili czuję przesyt, zmęczenie i chcę skupić się na jakości, a nie na ilości zadań. Inną sprawą jest to, że poziom skupienia w ostatnim czasie spada u nas drastycznie za sprawą licznych rozpraszaczy komunikacyjnych, dźwięków, które wydają, okienek, które się otwierają, a my próbujemy to wszystko opanować np. odpowiadając na maile jednocześnie czytając wiadomości i chłonąc nowości.

Zanim Wasz mózg ulegnie przegrzaniu, zajrzyjcie do wywiadu Marcina Rutkowskiego pt. „Multitasking to ściema„, który otwiera nieco oczy na problem multitaskingu. M.in. mówi o tym, że multizadaniowośc obniża naszą efektywność, a nawet nasze IQ i wspomina o bardzo ważnym aspekcie, a mianowicie negatywnym wpływie tego zjawiska na nasze zdrowie. Link do artykułu znajdziecie tu.

Fajny artykuł znalazłam również na inc.com „Multitasking Is Killing Your Brain” (tu).

A Wy jak radzicie sobie z problemem multizadaniowości? Macie jakieś swoje sposoby na nadmiar zadań? Zgadzacie się z tezą, że multitasking to ściema? Gorąco zapraszam do dyskusji. Wierzę, że pomożecie mi oswoić ten temat, bo wciąż uczę się rezygnowania z rzeczy, po to, żeby jeszcze lepiej gospodarować swoim czasem i mieć jeszcze większą radość i satysfakcję z życia.