TEGO WPISU MIAŁO NIE BYĆ

Nie lubię pisać relacji z odbytych konferencji, bo jest ich za dużo na blogach. Jednocześnie za każdym razem pragnę podzielić się nowym doświadczeniem z innymi, zainspirować, zachęcić do włożenia wysiłku w swój rozwój osobisty, wykorzystania okazji jaką jest nawiązanie nowych kontaktów, czerpania wiedzy od innych, świeżego spojrzenia czy stanięcia z boku i krytycznego przyjrzenia się temu co robimy. Wszak po to m.in. jeździmy na konferencje, żeby poza nowo nabytą wiedzą i uprawianiem networkingu wprowadzić zmiany, których czasem się obawiamy.

Tekst niniejszego artykułu miałam ułożony w głowie już w poniedziałek, bezpośrednio po przyjeździe (był chyba jednak zbyt patetyczny), ale byłam tak zmęczona fizycznie po 3 intensywnych, wyjazdowych dniach, że nie byłam w stanie przelać go na papier. Wczoraj, kiedy usiadłam do komputera wypoczęta, a głowa stopniowo się wyciszała, powstał tekst bardziej wyważony, choć myślę sobie, że może to błąd, że nie napisałam go pod wpływem emocji. Z drugiej strony być może zbyt silne i zbyt osobiste emocje mogłyby spowodować to, że wnioski źle ubrane w słowa mogłyby być źle odebrane. Nie chcę tego, nie jestem fanką nadawania artykułom chwytających za łeb i serce tytułów, szczególnie jeśli nie idzie za tym zobowiązująca treść. I choć blog to emocje i przyciągające uwagę hasła, musiałam odczekać 2 dni, żeby się wyciszyć i spróbować ująć to co wydarzyło się w mojej głowie podczas ostatniego weekendu, czyli na najważniejszej w Polsce interdyscyplinarnej konferencji dla blogerów Blog Forum Gdańsk.

BLOG FORUM GDAŃSK

Wybierając się na konferencje branżowe zwykle spodziewamy się po nich tego, że usłyszymy nowe dla nas rzeczy, pogłębimy dotychczasową wiedzę, poznamy nowe narzędzia i trendy, osobiście poznamy tych, od których się uczymy, pogadamy ze znajomymi i zwykle tak właśnie się dzieje. Bardzo cenię sobie wszystkie dotychczasowe konferencje, na których byłam, bo w 100% spełniły moje oczekiwania, ale Blog Forum Gdańsk, choć zapowiadany jako najbardziej merytoryczne spotkanie okazał się być wydarzeniem zupełnie innym niż wcześniejsze.

Motywem przewodnim, wokół którego zbudowany był program konferencji było: „Czy blogerzy zmieniają świat na lepsze?”. Dla osób spoza blogosfery, a przecież i takie mnie czytają, temat może wydawać się bufoniarski, „na wyrost” i podchodzący pod nadinterpretację, bo przecież „blogerzy mają wybujałe ego”. No więc nie wszyscy. Jak w każdym środowisku są ludzie niezwykle mądrzy, wartościowi, etyczni, odważni i godni naśladowania, ale są też tacy, którym wydaje się, że takimi są, dlatego niesprawiedliwym jest wrzucanie wszystkich do jednego wora.

Blog Forum Gdańsk 2016 to konferencja o wartościach, pomaganiu, odpowiedzialności, sensie naszych działań, traktowaniu życia, sposobie postrzegania świata i wyjściu do niego z czymś więcej niż dobre chęci. I tak jak napisałam na fanpage’u bloga początek był niewinny:

„Zamówili słońce, podnieśli o kilka kresek temperaturę powietrza,
zaprosili świetnych mówców, mnóstwo uśmiechniętych twarzy i tym samym fajnych ludzi, poczęstowali pyszną kawą, rozścielili nawet czerwony dywan, miło przywitali,
a potem… wbili w fotel.„

WBICIE W FOTEL

Pierwszy dzień zaczął się inspirującą prelekcją Clive’a Thompson’a, znanego i cenionego blogera, dziennikarza współpracującego m.in z The New York Times, który mówił o blogowaniu w szerszym kontekście, wzajemnym zaufaniu, roli blogów i blogerów we współczesnym świecie. Słuchałam z dużym zaciekawieniem, a Wam polecam wywiad: „Wartościowy blog pozwala usłyszeć głos pojedynczego umysłu” (KLIK).

Po nim odbył się panel o tym, że twórcy internetowi edukują, a autorzy blogów o tematyce: język (Ula Łupińska), nauka (Dawid Myśliwiec), astronomia (Karol Wójcicki) czy biotechnologia (Kasia Gandor) potwierdzają, że czytelników to interesuje. Niektórzy pewnie by się zdziwili jak bardzo.

Po wstępie Marty Soi o tym jak pomagać i jak robić to mądrze, na scenie pojawił się ks. Jacek Stryczek. Cisza zapadła jak w kościele, jednak nasz prelegent nie wygłosił kazania jak żyć, tylko opowiedział o tym jak żyje sam dając przykład innym, dzieląc swoje życie na wyzwania i „rodząc” dobre owoce poprzez swoje działania. Nie na co dzień mam okazję słuchać księży (z kościołem mi nie po drodze), ale to było dobre, spójne i refleksyjne wystąpienie będące bazą do kolejnych głębokich przemyśleń, które „narzuciła” nam opowieść reportera wojennego i blogera Marcina Ogdowskiego oraz blogera podróżniczego Jakuba Górnickiego. Obaj pokazali nam inne oblicze tego świata, tylko z pozoru nas nie dotyczące, bo jako jednostka ludzka powinniśmy czuć odpowiedzialność i empatię, a także chęć niesienia pomocy ofiarom wojny. Obrazy, które przewinęły się w obu prezentacjach dalekie były od naszej ciepłej i bezpiecznej rzeczywistości, a na terenie Stoczni Gdańskiej*, w której odbywała się konferencja pojawiły się zeszklone oczy, zaduma i świadomość, że dzięki m.in. tego typu relacjom reporterskim naszych kolegów jesteśmy w stanie zobaczyć prawdziwy obraz, czasem mocno różniący się od tego, które przedstawiają popularne media.

Po takiej dawce silnych emocji czekała nas rozmowa Konrada Kruczkowskiego z Mariuszem Szczygłem o sztuce reportażu, tyle, że była to sztuka rozmowy. Świetna sztuka rozmowy. Jej uzupełnieniem była prelekcja Pawła Tkaczyka o story-tellingu i kolejnym mocnym akcencie na mądre i świadome pomaganie. Wierzcie mi, wieczorne after party nie było tym czym zwykle przyjęcia bywają. W każdym razie ja nie miałam nastroju do beztroskiej zabawy, ponieważ emocje siedzące we mnie po tym co usłyszałam i zobaczyłam w ciągu dnia trochę mi to uniemożliwiły.

Drugi dzień konferencji, bardziej warsztatowy okazał się również dniem niespodzianek. Nie sposób wszystkie wymienić, więc nadmienię tylko, że jego początek to rozmowa dziennikarki Karoliny Korwin-Piotrowskiej z profesorem Jerzym Vetulani, spotkanie z operatorem filmowym, reżyserem i scenarzystą filmowym Sławomirem Idziakiem (chyba mogę powiedzieć, że zagrałam epizod w 30-sekundowym filmie? 😉 ) i świetny panel seniorów o tym, że wiek to stan umysłu, a metryka nie ma żadnego znaczenia, jeśli robisz coś z pasją. Blogerzy 60+ zachwycili swoją autentycznością i znajomością współczesnych narzędzi, a ja żałuję, że nie porozmawiałam z nimi osobiście.

To co natomiast misnęłam tego dnia to bardzo ważna i podobno świetna prezentacja Piotra Koniecznego o tym jak łatwo nas zhackować. Byłam w tym czasie na spotkaniu autorskim z reporterem i szefem „Dużego Formatu” panem Włodzimierzem Nowakiem, ale mam nadzieję nadrobić nagraniem. Widziałam natomiast w kuluarach jak strach zdjął wszystkich użytkowników sieci nie do końca świadomych tego jak łatwo jest nas zhackować.

Na koniec dnia dwie perełki: prosto z Japonii Krzysztof Gonciarz (przyznaję bez bicia nie podglądam na bieżąco, bo i użytkowniczka YT ze mnie żadna) oraz fantastyczna, konkretna i merytoryczna Natalia Hatalska z wynikami raportu o roli blogerów i youtuberów we współczesnym świecie (KLIK). Wyniki badania nieco zaskakują, ale jednoznacznie pokazują, że twórcy internetowi mają wpływ na rzeczywistość, pomagają rozwijać pasje, kształtować światopogląd, inspirują, rozszerzają świadomość konsumencką i są dobrym źródłem informacji o świecie.

Ale to wszystko to nadal wstęp do tego co chcę powiedzieć.

NIE ZROZUM MNIE ŹLE

Na Blog Forum Gdańsk byłam po raz pierwszy i mam ogromną nadzieję, że nie ostatni. Tego jednak czego się nie spodziewałam, to przerzucenia swoich przemyśleń nie tylko na to co robię na co dzień, ale też jak żyję, co daję od siebie innym, ile wkładam starań w to, żeby świat był lepszy. Potrzebowałam 2-3 dni, żeby zaakceptować to, że nie robię rzeczy wielkich (w kontekście tego co robią inni), że mój blog, aktywność w social media czy praca nie zmienią świata w skali makro. Natomiast uświadomiłam sobie, że to jak żyję, jaką jestem matką, żoną, córką, przyjaciółką, osobą, drobne rzeczy, które wykonuję każdego dnia MAJĄ ZNACZENIE i nie dlatego, że są moje, ale dlatego, że są ważne – dla mnie i dla innych. Żyję tak, żeby nie robić innym krzywdy (co nie wszystkim się udaje), kocham, wspieram, inspiruję, pomagam, edukuję, motywuję, przeżywam, oddaję cząstkę siebie. Do mety jest jeszcze daleko, ale życie traktuję jak puzzle, którego elementy pasują do siebie wtedy, kiedy ułoży się je w odpowiedni sposób. I nie muszę układać ich wszystkich naraz, bowiem nie ilość, a jakość ma znaczenie.

Jason Hunt w swoim ostatnim artykule napisał, że „w największym stopniu ukształtowały mnie osoby, które spotykałem przypadkowo”. Pomyślałam sobie, że to może dotyczyć również mnie. Bardzo często wychodzę z domu (szczególnie, że od kilkunastu miesięcy w nim pracuję), lubię poznawać nowych ludzi, chętnie uczestniczę w różnego rodzaju branżowych konferencjach i szkoleniach, ale też wydarzeniach związanych ze swoimi pasjami. Zawsze wracam z nich zmotywowana, szczęśliwa i pewniejsza siebie. Czasem jednak wracam z kacem moralnym. Tak było tym razem. Jestem przekonana, że organizatorom Blog Forum Gdańsk nie chodziło o to, żebym zamknęła swojego bloga, tylko dlatego, że nie zmienia on świata i życia wielu ludzi, ale to co udało im się osiągnąć to zmotywowanie mnie do KOLEJNEJ ZMIANY W ŻYCIU. Jest mi zwyczajnie wstyd, że nie robię więcej, że nie realizuję pomysłów, które mam w głowie, a które mogą wiele zmienić w życiu pewnych społeczności. Nadal więc będę wychodzić do świata, tylko będę to robić ODWAŻNIEJ nie patrząc na potencjalne głosy hejtu, powątpiewania, cynizmu czy braku wiary.
W sieci jest mnóstwo społeczników i ludzi mających realny wpływ na innych. Znajdziesz w niej treści, których potrzebujesz i nie tyle ważne jest to czy służą one niesieniu pomocy, edukacji, motywacji, inspiracji czy zabawie, ile to, że pomagają w kształtowaniu postaw ludzkich. Każda treść, każdy blog ma swojego odbiorcę i to od niego zależy jak zechce ją wykorzystać, a jeśli nie zechce, zawsze może odejść.

Program Blog Forum Gdańsk był dobrze przemyślany i spójny, a ja dopiero po zakończeniu konferencji, kiedy mogłam przemyśleć sobie na spokojnie to co usłyszałam, uznałam, że powinnam robić znacznie więcej dobrego niż robię. W dodatku mam do tego narzędzia (blog i internet), wolność słowa, cechy charakteru, determinację i chęci, które mogą mi w tym pomóc. Zbyt mocno kocham też ludzi i życie, żeby przepuścić je między palcami.

Ty też usiądź, pomyśl czy możesz zrobić coś więcej i lepiej, co możesz zmienić. Nie patrz na to, że spełniasz jakiś drobny uczynek, podczas gdy ktoś odwodzi innych od samobójstwa, nie porównuj dziergania na szydełku ośmiorniczek dla wcześniaków do wyprawy na wojnę w celu zrobienia rzetelnego reportażu. To nie jest potrzebne. Ważne, że robisz coś dla świata. Wystarczy, że dołożysz swoją cegiełkę do tego, żeby zmienić go na lepsze. Nie tylko jako bloger, ale jako człowiek. Osobiście jestem dumna z tego, że jako człowiek robię znacznie więcej niż jako bloger, ale po ostatnim weekendzie postaram się i to nieco zmienić.

CAŁA TA RESZTA

Relacje i zapis prelekcji z Blog Forum Gdańsk możecie uzyskać subskrybując kanał na YouTube (KLIK). Na chwilę obecną znajduje się tam jedynie zapis z debaty z BlogoBusa prowadzonej przez Jarosława Kuźniara na temat przyszłości komunikacji cyfrowej (KLIK) i kilka konferencyjnych zajawek, ale wkrótce dołączą nagrania prelegentów. Tymczasem pod hasztagiem #bfgdansk pojawiają się stopniowo relacje uczestników, a Gazeta Wyborcza podsumowała konferencję w swoim artykule: „Blogosfera zaczyna się w Gdańsku. Dobra opowieść jest jak striptiz.” (KLIK).

Ze swojej strony chciałabym podziękować zespołowi Blog Forum Gdańsk (Ida, składam na Twoje ręce) za zorganizowanie tak wartościowego, merytorycznego i spójnego w temacie wydarzenia, zaproszenie świetnych, charyzmatycznych mówców, fantastycznych ludzi i umożliwienie mi bycia jego częścią 🙂

*Miejsce zorganizowania konferencji, czyli Europejskie Centrum Solidarności i historyczna sala BHP nie pozostały bez wpływu na atmosferę i treść konferencji.

„Blog Forum Gdańsk co roku odbywa się w innym miejscu. Co roku jest to miejsce charakterystyczne dla miasta i w pewien sposób pokazujące jego historię. Kiedy pomyślę, że mogliśmy o zmianie rozmawiać w historycznej Sali BHP Stoczni Gdańskiej, w miejscu podpisania porozumień sierpniowych w 1980 roku, to myślę sobie, że trudno było o lepszą i bardziej symboliczną lokalizację. Było coś niesamowitego i nieuchwytnego w tym, że debatujemy o zmianie w miejscu, które jest świadkiem i symbolem ZMIANY. 36 lat po podpisaniu porozumień sierpniowych siedzimy sobie i rozmawiamy o zmienianiu świata! Dla mnie było to duże przeżycie.”
Paweł Lipiec

♥ ♥ ♥

Napisz do mnie. Udostępnij jeśli uważasz, że warto. Dziękuję, że jesteś i wspierasz.

Jeśli chcesz być na bieżąco z kolejnymi artykułami na blogu i tym co udostępniam na kanałach społecznościowych, polub Esencję na Facebooku, zajrzyj na Instagram (i Instagram Stories), odwiedź Twittera.