Moja ulubiona część dnia

Czujecie to? Słyszycie? Ta cisza, ten spokój, ciemność, czar i perspektywa odpłynięcia w nieznaną otchłań. Już wkrótce.

Późne wieczory są dla mnie magiczne. Uwielbiam je. Dzieje się ze mną wtedy coś dziwnego. Po dniu pełnym aktywności, bieganiny, zwrotów akcji, rozwiązywaniu problemów powinnam paść na twarz. Jednak z chwilą, kiedy zapada w domu cisza (czytaj: najmłodsze dzieci są już w łóżkach), nie siadam przed telewizorem i nie snuję się resztkami sił po kuchni, ale zbieram okruchy dnia do kupy, domykam tematy i oddaję się planom na następny dzień. Głowa zaczyna inaczej pracować, myśli krążyć wokół nowych pomysłów, czuję jak napływa do mnie wewnętrzny spokój, ulga, wyciszenie i natchnienie. Celowo zwalniam tempo po to, żeby móc lepiej się skoncentrować i skorzystać z chwili. Wolnej chwili.

Wieczór to czas relaksu i wypoczynku. Moje wieczory również wypełnia relaksująca kąpiel, czytanie przy nocnej lampce książki czy magazynu, ale najbardziej cenię sobie chwile, kiedy mogę przemyśleć swój dzień i zaplanować kolejny. To mój czas i nie lubię, kiedy ktoś mi go zajmuje, dlatego potrzebuję tej ciszy.

Późnym wieczorem inaczej smakuje też ulubiona muzyka, świeżo zaparzona herbata i rozmowa z mężem. Wieczory kojarzą mi się także z wyjściami ze znajomymi i późnymi powrotami do domu. Jest w tym coś fajnego, kiedy wracam w połowie nocy, a wszyscy domownicy tak niewinnie śpią 🙂

Także moi znajomi wiedzą, że wieczorami jestem najbardziej aktywna, odpisuję na smsy, oddzwaniam na pozostawione wiadomości, odpowiadam na maile, pracuję nad blogiem. Późny wieczór to czas, kiedy nie tylko mój dom się wycisza, ale czas, kiedy mogę skupić się na swoich sprawach.

Jestem typem sowy niezależnie od pory roku, wieku czy stylu życia. W nocy funkcjonuję lepiej niż o poranku – jestem bardziej kreatywna, skupiona, spokojna i otwarta na nowe inicjatywy. To dla mnie taka rytualna część doby, z której bardzo dużo wyciągam i z której nie chcę rezygnować, ale…

… rozmawiałam na ten temat z kilkoma osobami, które zmieniły swoje nawyki i teraz kładą się wcześniej spać i również wcześniej wstają. Twierdzą, że są bardziej wypoczęte i mają więcej energii. Ale u mnie tak to nie działa. Zawsze byłam nocnym markiem, uczyłam się nocą, kończyłam pracę nocą, za to z rana potrzebuję dłuższej chwili, żeby się rozkręcić. Na ostatnim Fitness Campie, w którym brałam udział przekonałam się, że bycie porannym ptaszkiem to dla mnie wyzwanie. Poranny trening, pomimo, że w fantastycznych okolicznościach przyrody i w fajnej formule, nie sprawił mi przyjemności, mój organizm odmawiał współpracy, byłam mało wydajna, a do tego przez resztę dnia huczało mi w głowie.

Zarywanie nocy oczywiście nie ma nic wspólnego ze zdrowym stylem życia, który tak sobie cenię, ale póki co jest to ode mnie silniejsze, a przede wszystkim bardziej praktyczne. Tylko osoby pracujące w domu i posiadające dzieci wiedzą o czym mówię. Bardzo trudno skupić się na pracy, kiedy jesteś rozpraszany setkami pytań, licznymi wyjściami z domu, załatwianiem bieżących spraw.

Może kiedyś to się zmieni, tymczasem…

miasto śpi, wszyscy śpią, a ja nie.

Wiem, że to kwestia zmiany nawyków, ale czy myślicie, że rzeczywiście mogłabym przestawić się z trybu nocnego na wczesnoporanny? Na razie nie czuję takiej potrzeby, nawet wzdrygam się na samą myśl, ale kiedyś będę musiała to zmienić.

Kto jest typem sowy? Palec w górę.

Piszcie – jakby co o każdej porze dnia 😉

Niniejszy tekst jest odpowiedzią na zaproszenie Magdy z bloga
„Save the Magic Moments„.