Dziś wielki dzień – Światowy Dzień bez Telefonu Komórkowego. Wooow.

Wielu z nas zaprze się i postawi za cel wytrzymanie tego jednego, jedynego dnia w roku bez telefonu, inni machną ręką i stwierdzą, że mają to gdzieś, jeszcze inni nawet go nie zauważą, bo mają ważniejsze sprawy na głowie. I słusznie.

Demonizujemy to co jest znakiem naszych czasów i jednocześnie nie jest symbolem czegokolwiek. Dzisiaj to jeden z wielu rekwizytów naszej codzienności i choć zgadzam się z tym, że spora część ludzi nadużywa przeznaczenia telefonu komórkowego, to dla znakomitej większości jest on nie tylko przydatnym narzędziem w komunikacji – w pracy, w podróży, w sytuacjach zagrażających naszemu zdrowiu czy życiu, ale też praktycznym przedmiotem codziennego użytku.

Osobiście nie będę świętowała tego dnia w jakikolwiek sposób, bo wydaje mi się to absurdalne, podobnie jak wiele innych „świąt”. Pojedynek między człowiekiem i nowoczesną technologią. Zupełnie zbędny. Po tym jednym dniu mamy stać się lepsi, zdrowsi czy szczęśliwsi? Każdy medal ma dwie strony. Światowy Dzień bez Telefonu Komórkowego to nieformalne święto wymyślone po to, byśmy na chwilę się zatrzymali i przypomnieli sobie, jak wygląda prawdziwe życie. To zawsze warto zrobić, ale prawdziwą sztuką jest zrobić to bez zewnętrznych, sztucznie wymyślanych „łańcuszków szczęścia”.

Gdybym chciała obchodzić Dzień bez Telefonu Komórkowego, musiałabym również obchodzić Dzień bez Dzieci, Dzień bez Popełniania Błędów, Dzień bez Komputera, Dzień bez Czekolady, Dzień bez Kiełbaski Wieprzowej itd. Musiałabym wymyślać lub stosować się do wielu innych bzdurnych okazji do usprawiedliwiania siebie z potencjalnie popełnianych grzeszków lub szukać pretekstów do odpoczynku. Nie potrzebuję takich dni. Wyborów dokonuję sama i nie muszę zaglądać do kalendarza świąt, żeby oderwać łapkę od telefonu komórkowego czy żeby nie zjeść kolejnej tabliczki ulubionej czekolady. Kierując się własnym zdrowiem i dobrym samopoczuciem sama wybieram dzień i moment kiedy wylogowuję się z życia, nie mam ochoty czegoś robić lub kiedy chcę dokonać zmian w swoim życiu rezygnując z dobrodziejstw codzienności.

Obecnie jestem w miejscu, które sprzyja takiemu detoksowi – średniowieczny kasztel rycerski, z duszą i klimatem, który odrywa mnie od miasta i codzienności i jest to część mojego wypoczynku, moja strefa komfortu, ale nie widzę potrzeby zamykania drzwi do swoich zwyczajów czy stylu życia, który po prostu lubię i akceptuję. Co innego jeśli miałoby to niekorzystny wpływ na moje zdrowie, myślenie czy postawę. Fonoholizm jest niebezpieczny tak samo jak inne uzależnienia. Jednak ważne jest, żeby poznać swoje granice, wiedzieć kiedy się je przekracza i kiedy robi się to świadomie, a kiedy zagalopowuje. Ważną rolę odgrywa tutaj też nasza wewnętrzna dyscyplina i zdrowy rozsądek.

Nie cierpię z tego powodu, że używam telefonu komórkowego na co dzień, natomiast bardzo doceniam jego atrybuty. Traktuję go jako narzędzie swojej pracy. To m.in. moje biuro, kalendarz, bank fotografii, zbiór cennych kontaktów, ulubionych utworów muzycznych, książek, artykułów, blogów, wyselekcjonowanych inspiracji, potencjalnych tematów do przerobienia, aplikacji do ćwiczeń sportowych, słownik i umilacz czasu np. w poczekalni przychodni lekarskiej lub państwowym urzędzie.

Jego największą zaletą jest to, że za jego pomocą mogę pracować i działać z każdego miejsca, nawet najbardziej odległego od codziennego życia. Mam w nim wiele ważnych dla mnie informacji, pomysłów, otwartych projektów, narzędzi pomagających w obróbce różnych materiałów. Jest moim testerem, budzikiem, elektronicznym kalendarzem, trenerem personalnym, niezbędnym asystentem w podróży. Za jego pomocą nie tylko komunikuję się ze światem zewnętrznym, ale też odbieram pocztę, wysyłam umowy, kupuję wakacje dla rodziny, robię bieżące zakupy, uwieczniam chwile z naszego rodzinnego życia. Razem z laptopem tworzą idealną parę. A wszystko w jednym miejscu. Praktycznie, a ja to doceniam. Czy brzmi to jak uzależnienie? Niekoniecznie.
Poza kopiami na dysku zewnętrznym, w tym jednym, małym pudełku gromadzę to czego potrzebuję na bieżąco i mam to od ręki. Kiedy tylko zechcę. Dzielnie stawiam czoła również momentom kiedy rzucam telefon w kąt i funkcjonuję bez jego udziału. Całkiem sprawnie i bez bólu. A co najważniejsze, bez fobii i odrealniania faktu, że świat używa dzisiaj telefonów komórkowych na co dzień i jest to coś zupełnie normalnego.

Tak przy okazji. O fonoholiźmie mówi się w kontekście młodych ludzi. Moje dzieci używają telefonów komórkowych, ale robią to rozważnie i z umiarem. Kiedy zauważę, że dzieje się inaczej, pomyślę o detoksie dla nich 😉