Miałam plan. Ten plan zakładał, że wrócę z podróży po Kambodży i przygotuję kilka wpisów, które przybliżą Wam Azję i ten niezwykły kraj.

Spisałam tematy, zebrałam wrażenia, a potem wzięłam się za najnowszą książkę Wojciecha Tochmana „Pianie kogutów, płacz psów” (Wydawnictwo Literackie). Czytam ją po raz kolejny, właściwie po raz kolejny ją zaczynam, bo zupełnie inaczej ją odbierałam przed wyjazdem i teraz, kiedy zobaczyłam to o czym pisze autor na własne oczy. Krztuszę się, przełykam głośno ślinę, oczy wciąż mam zeszklone. Odkładam książkę na bok, wracam do zdjęć i wspomnień. Próbuję zdystansować się do tego co zobaczyłam w Kambodży, próbuję zrozumieć czym jest Azja, ale mam też świadomość tego jak wiele obrazów zostało mi oszczędzone.

Azja rozwala mózg. Kambodża zmienia wszystko

Tak zatytułowałam swój wczorajszy kambodżańsko-esencjonalny newsletter, który jak zawsze w poniedziałek rano wysłałam do zapisanych na niego czytelników bloga. Ten tytuł mówi wszystko. W mojej głowie dzieją się w tej chwili różne rzeczy. Próbuję odpocząć po podróży, pracuję nad swoimi emocjami i staram się odnaleźć po powrocie do domu i do codziennego życia.

Wiem, że potrzeba na to trochę czasu, dlatego po odespaniu 36-godzinnej podróży, wzięłam się za pracę, bo tylko ona może mnie oderwać od przeżyć i obrazów, których doświadczyłam w ciągu ostatnich dwóch tygodni.

Od razu dodam też, że nie mam przed oczyma żadnych traumatycznych kadrów, bo zdaję sobie sprawę z tego, że tak może być odebrane to o czym piszę, ale chodzi o skrajnie różne obrazy. Począwszy od sielanki, którą pokazuję na Instagramie, aż po momenty, dla nas Europejczyków, żyjących w bezpiecznym, czystym i przewidywalnym środowisku, trudne do objęcia umysłem.

W moich relacjach na Instagram Stories nie pokazałam wszystkiego, bo w dobrym obyczaju nie fotografuje się ani nie filmuje biedy czy czyjegoś nieszczęścia. Z jednej strony chciałoby się pokazać to wszystko światu, wykrzyczeć, że nie ma na to naszej zgody, że naszym obowiązkiem jest pomagać słabszym i szerzyć wiedzę o świecie, szczególnie tam gdzie jest potrzebna pomoc i ingerencja z zewnątrz. Z drugiej strony lepiej zostawić to ekspertom, profesjonalnym reporterom, rzetelnym dziennikarzom i przedstawicielom organizacji humanitarnych czy ochrony praw człowieka, itp.

Byłam w różnych miejscach na świecie, widziałam różne rzeczy. Bogactwo przeplatane skrajną biedą również, ale w takim wydaniu, w jakim zobaczyłam w ciągu zaledwie jednej doby w Tajlandii i prawie dwóch tygodni w Kambodży nie doświadczyłam nigdy wcześniej. Zaznaczę jednak, że nie widziałam najgorszego, tego o czym czytam m.in. w książce Tochmana.

Wspominając swoją podróż, skupiam się przede wszystkim na skrajnościach, kontrastowości i różnorodności Kambodży. To czyni mnie bogatszą i sprawia, że nabieram do wielu rzeczy wewnętrznego dystansu.

Dystans

W naszych czasach często słyszy się określenia typu: złap dystans, próbuję wypracować dystans, mam dystans, itd. Sama je głoszę i nadal będę głosić, ale dopiero po podróży do Azji słowo „dystans” nabiera zupełnie innego znaczenia.

Żyjemy w miejscu, w którym nie musimy walczyć o przetrwanie. Tak naprawdę nie dotyka nas ani polityka, ani wojna, ani choroby, które pozwalają dożyć co najwyżej 25 roku życia. Mamy opiekę medyczną (tak, często na nią narzekamy, ale ją mamy), możliwość pracy, kształcenia się i rozwoju. Mamy też dostęp do bieżącej wody, a zepsute jedzenie wyrzucamy. Mamy wszystko. Wszystko z wyjątkiem dystansu.

Dystans do życia? Z jednej strony łatwo wypowiadamy te słowa, z drugiej potrafimy przejmować się drobiazgami i rzeczami zupełnie nieistotnymi. Pozwalamy burzyć swój rytm opinią innych, dajemy się wciągać w manipulacje, ulegamy naciskom, głośno i sarkastycznie wypowiadamy się na temat różnych zjawisk, wydarzeń, ludzi. Pozwalamy wykradać sobie swój własny czas, samemu często marnując go na potęgę.

Dystans do pracy? Wielu zarzeka się, że zwalnia tempo, odpuszcza, zmienia styl życia, po czym wpada na nowo w wir, który wciąga go coraz głębiej. Brak tu spójności, konsekwencji i pewności w działaniu. Rodzi się frustracja, obawa czy podołam, zrezygnowanie, choroby, a winą za to obarczamy innych. Albo życie.

Dystans do wychowywania dzieci? Nie chodzi o porównania, bo w tym przypadku byłoby to mocno niesprawiedliwe, wręcz nie na miejscu, ale wystarczy choć raz w życiu zobaczyć dziecko, które nie ma niczego albo które żyje na granicy przetrwania, żeby zrozumieć jak wiele mają nasze dzieci i jak bardzo nieistotnymi kwestiami zajmujemy się na co dzień szukając rozwiązań czy „inspiracji” w sieci.

Taka wyliczanka może być nieskończenie długa, ale zamiast stukać palcami w klawiaturę, wolę pomyśleć nad tym co mogę zrobić, żeby okazać jeszcze większą wdzięczność za to co mam dzisiaj.

Cdn.

Jestem pod ogromnym wrażeniem całej podróży, jej organizacji (Filip Głodny Świata i Wojtek Conscious Traveler, Foodkrywcy, chapeau bas)  i miejsc, które zobaczyłam. Tak jak przewidywałam jeszcze przed wyjazdem, ten wyjazd wiele mnie nauczył i wiele we mnie zmienił. I już wiem jak chcę, żeby wyglądał kolejny 😉

Do tej pory ukazały się 2 artykuły z cyklu o Kambodży. Możecie je przeczytać poniżej:

• „Moja podróż do Kambodży – dlaczego nazwałam ją wyprawą życia jeszcze przed wyjazdem? Nowy cykl (KLIK)
• „Sen o Kambodży, czyli jak spełnić swoje marzenie?” (KLIK)

* * *

Jeśli spodobał Wam się ten artykuł i myślicie, że może komuś się przydać lub zainspirować do wprowadzenia zmian w swoim życiu, będę wdzięczna za jego udostępnienie. 

Jesteście ze mną na Facebooku i Instagramie? Po przerwie spowodowanej wyjazdem, na nowo muszę budować zasięgi, żeby do Was dotrzeć, dlatego wpadajcie częściej i zostawiajcie po sobie jakiś ślad, żeby Facebook zupełnie nas nie rozdzielił.