Właśnie skończyłam czytać książkę Brooke McAlary „Powoli. Jak żyć we własnym rytmie” i choć zdawało mi się, że temat został już w pełni wyczerpany, to jest to kolejna pozycja w temacie slow life i uważności, która wniosła do mojego życia spokój i utwierdzenie się w tym czego na obecnym etapie życia potrzebuję najbardziej. Zaszczepiła też we mnie kilka nowych myśli i spowodowała, że o pewnym marzeniu znowu myślę intensywniej.

Zanim jednak doszłam do upragnionej treści i refleksji, musiałam przebrnąć przez rozdział, który traktował o porządkowaniu i posiadaniu rzeczy. Jest to niewątpliwie istotny etap na drodze do uważności, ale nie ukrywam, że minimalizm w kwestii rzeczy, którymi się otaczam, wciąż u mnie kuleje. Nie kupuję zbyt wielu nowych rzeczy, a starych pozbywam się sukcesywnie od mniej więcej 2 lat, ale przy 5-osobowej rodzinie, w tym dwójce dziewczynek i całkiem sporym domu, nie jest to proste.

Wiem jednak o co w tym wszystkim chodzi. Widzę jaką ulgę sprawia mi upłynnianie rzeczy, których nie używam, jak bardzo zaprzątają mi głowę przedmioty, które walają się między nogami albo które zajmują kąty, o których miałam kiedyś wyobrażenie, że będą służyły mi do relaksu. Teraz do odpoczynku potrzebuję porządku wokół. I nie chodzi mi o kurz, sierść psa na ciemnej podłodze, porozrzucane zabawki czy trzy kubki po herbacie stojące tuż obok na stoliku. Chodzi o ilość rzeczy, którymi się otaczam. Dzisiaj większość z nich wymieniłabym na przestrzeń, w której dominuje przyroda. Wizualizuję to sobie i mam przed oczyma domek w samym środku lasu. Wokół tylko drzewa, krzewy i runo leśne. Gdzieniegdzie wystaje kwiatek, grzyb lub paproć. Wokół słyszę odgłosy natury, a moje myśli krążą wokół tematu, na którym chcę się skupić w danym momencie. Może jest to akurat pielenie roślin wokół domu, czytanie książki, pisanie, a może fotografowanie?

Czuję się swobodnie. Wychodzę w piżamie przed dom lub na taras i piję kawę. Nie słyszę szczekania psów, silnika przejeżdżającego samochodu, gwaru ludzi, odgłosów porządkowania ogrodów. Trochę mi tego brakuje, ale przyzwyczajam się. Kiedy mam dość ciszy, wsiadam w samochód i jadę do miasta na spotkanie z ludźmi.
To rozdział „Chata w lesie” wspomnianej książki umocnił moje postanowienie, że kiedy znudzi mi się już pęd życia i notoryczne rozproszenie uwagi, a możliwości nieco zawężą, zamieszkam w niewielkim domku w lesie, który będzie moją własną wersją wolnego życia. Dom będzie zawsze otwarty dla innych, otoczony dziką roślinnością, wypełniony zapachem ciasta i chleba. Na ganku i w oknach będą stały stare donice, każda w innym rozmiarze. Na tarasie zewnętrzny kominek, tuż obok domu miejsce na ognisko i własny warzywniak. Na każdej ścianie domu okna, a z nich widok na las. Tu oddycham czystym powietrzem, tu upajam się zapachem lasu, chodzę boso po trawie i drewnianych podestach wokół domu. Nigdzie się nie spieszę, żyję własnym rytmem. Nie mam tu wielu rzeczy, bo wielu z nich już nie potrzebuję. Klimat miejsca tworzy dość surowe, ale ciepłe wnętrze, ogień kominka, wpadające do domu odgłosy lasu i przedmioty, których używam na co dzień. Od czasu do czasu ludzie, którzy czują się w moim domu równie dobrze jak ja.

Taka wizja była we mnie prawdopodobnie od dawna, bo pod budowę naszego obecnego domu szukaliśmy z mężem tylko i wyłącznie zalesionej działki. Od początku wiedzieliśmy, że po latach spędzonych w centrum stolicy, lepiej będziemy się czuli wśród drzew i natury, gdzie po całym dniu spędzonym w mieście, wystarczy nam kilka popołudniowych godzin i weekend, żeby zresetować organizm. Najważniejszym punktem w naszym domu jest zadaszony taras i dwupoziomowe okno w salonie. Lubię zawiesić na nim wzrok i trwać przez kilka chwil w bezruchu. Mieszkanie w takim miejscu sprawiło, że pomimo częstych wyjazdów do miasta (niegdyś codziennych), już wiem, że kiedy dorosną moje dzieci, skończą się dojazdy do pracy, szkół, na zajęcia dodatkowe, będę chciała spełnić swoje marzenie o domku w lesie.

W takie niedzielne popołudnie jak wczoraj, poza czytaniem książek, lubię pobuszować po Pintereście w poszukiwaniu przyjemnych obrazów odzwierciedlających moje wyobrażenie o przyszłym życiu, swojej oazie i ucieczce od tego za czym tak pędzę dzisiaj.

Kiedy myślę o domku w lesie, od razu staję się jakaś spokojniejsza i zrelaksowana. Myśli odpływają, troski idą precz, spokój wypiera chaos w mojej głowie. To jest moja mała terapia, moje wyciszenie, moja uważność.

Też macie jakieś swoje małe marzenia, które Was uspokajają?

Ten wpis powstał we współpracy z moim mózgiem i wizualizacją przyszłości, którą przerabiałam w niedzielne popołudnie.

* * *

Spodobał się artykuł? Udostępnij go dalej, a po kolejne wpisy zaglądaj na Facebook i Instagram. Jestem też codziennie na Instagram Stories, gdzie możecie poznać mnie nieco bliżej.

Zdjęcie główne: Patrick Tomasso/Unsplash, pozostałe zdjęcia: Pinterest.